Saturday, March 31, 2007

σταματήστε τη βία ...

Το λιγότερο που έχω να κάνω είναι να παραπέμψω σε αυτό το μπλογκ

Tuesday, March 27, 2007

πρόκληση δεύτερη, αν και καθυστερημένη (αθεόφοβος)

. Θεωρούμε τις μικρές επαρχιακές ήσυχες και τους κατοίκους τους πιο απλούς και αθώους. Είναι όμως πράγματι έτσι; Η ιστορία που έχω να σας διηγηθώ είναι αληθινή. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια.

. Καλοκαίρι του 2001. Με την πρώτη ματιά στο δικηγορικό γραφείο του κυρίου Κ. θα διαπιστώναμε πως πρόκειται για ένα μεγαλογικηγόρο, με κύρος και εμπειρία. Το γραφείο μεγάλο, φωτεινό και ευρύχωρο. Τα μεγάλα δωμάτια γεμίζουν με τα ξύλινα έπιπλα και τα μπιμπελό ενώ από τα βαλμένα με τάξη στα ράφια, ελαφρώς σκονισμένα, βιβλία φτάνει η μυρωδιά του παλιού χαρτιού.
. Όλοι έχουν φύγει από το γραφείο. Μόνος ο κύριος Κ. κοιτούσε ακόμη κάποια έγγραφα, τυπικότητες. Έβαλε τη μονογραφή του στην τελευταία σελίδα, τακτοποίησε τα έγγραφα, έβαλε το σακάκι του και έφυγε. Προτού κλειδώσει γύρισε για τελευταία φορά να δει το γραφείο. Όλα ήταν εντάξει.
. Έξω ζεστό απόγευμα. Το τέλος μιας όμορφης ημέρας. Γιατί να μην περπατήσει; Στο δρόμο για την γκαρσονιέρα ήρθαν στο μυαλό του τα λόγια του δικαστή σε μία δίκη στην οποία υπήρξε κατήγορος : "επαίσχυντος πράξις". Πώς του ήρθε αυτό; Πάνε χρόνια. Χαμογέλασε... "Επαίσχυντος πράξις". Η αλήθεια είναι πως κι αυτό που ετοιμάζεται να κάνει ο ίδιος θεωρείται επαίσχυντη πράξη. Αλλά ποιος νοιάζεται. Α να, έφτασε κιόλας στην γκαρσονιέρα.
. Το κορίτσι ήταν ήδη εκεί, άνοιξε με τα κλειδιά που της είχε δώσει. Κοιτούσε το δωμάτιο σαστισμένο, χαμένο μέσα στη λιτή πολυτέλεια, διστακτικό.
- Καλησπέρα Κατερίνα. Νωρίς ήρθες βλέπω.
- Καλησπέρα κύριε Κ.
. Την κοίταξε προσεκτικά. Ήταν λιτά ντυμένη. Ένα μπλου τζην και ένα άσπρο μακό φανελάκι, όπως θα ντυνόταν κάθε κορίτσι στην ηλικία των 18. Του άρεζε έτσι. Έβγαλε το κουστούμι και τη γραβάτα του και κάθισε αναπαυτικά στον καναπέ. Την κάλεσε δίπλα του κι αυτή υπάκουσε. Την αγακάλιασε κι άρχισε να τη χαϊδεύει στο πρόσωπο, στο λαιμό, στο στήθος. Το κορίτσι έμενε απαθές. Μόνο όταν προσπάθησε να βάλει το χέρι του μέσα από το μπλουζάκι της άρχισε να διαμαρτύρεται. Αυτό όμως τον ερέθισε περισσότερο. Άρχισε τα φιλιά, τα βίαια αγκαλιάσματα, τις δαγκωματιές. Όσο το κορίτσι προσπαθούσε να ξεφύγει άλλο τόσο αυτός παθιαζόταν. Θα έπρεπε ίσως να διατηρήσει την αυτοπειθαρχία του αλλά δεν προσπάθησε καν. Με το ένα χέρι άνοιξε το φερμουάρ του παντελονιού του ενώ με το άλλο χάιδευε το μουνάκι του κοριτσιού, είχε ήδη βγάλει το παντελόνι και είχε σκίσει το μπλουζάκι της. Μπήκε μέσα της βίαια και για να σιγάσει τις φωνές της έκρυψε το πρόσωπο της με ένα μαξιλάρι. Για πάνω από μισή ώρα προσπαθούσε μάταια να του ξεφύγει.
. Όταν όλα είχαν τελειώσει ανέπνεε ακόμη αλλά δεν είχε άλλη δυνάμη να αντιδράσει. Τον κοιτούσε απλά με τα μεγάλα υγρά της μάτια. Αυτός χαμογέλασε ειρωνικά και έφερε με δύναμη τη γροθιά του στο πρόσωπο της.

. Την επομένη το πρωί επικρατούσε σύγχυση και πανικός έξω και μέσα στην γκαρσονιέρα. Αστυνομία, δημοσιογράφοι, οι γονείς του νεκρού κοριτσιού. Το τι είχε προηγηθεί ήταν άγνωστο σε όλους. Το μόνο που ήξεραν ήταν πως το κορίτσι είχε βρεθεί γυμνό στον καναπέ της γκαρσονιέρας, η οποία ήταν γραμμένη στο όνομα της, άγνωστο ποιος της την είχε μεταβιβάσει, με αίματα στο πρόσωπο και με τα ρούχα σκισμένα μακριά του. Οι τοπικές εφημερίδες φρόντισαν να φουσκώσουν το θέμα για λίγεςημέρες αλλά η μικρή κοινότητα της πόλης φρόντισε να το ξεφουσκώσει σύντομα. Μόνο οι γονείς του κοριτσιού δεν μπόρεσαν να ξεχάσουν.

. Λίγες μέρες μετά ο κύριος Κ. περπατούσε ανέμελος στον κεντρικό δρόμο της πόλης όταν συνάντησε ένα γνωστό του δικηγόρο, καλό φίλο και συνεργάτη. Χαιρετίστηκαν εγκάρδια και συνέχισαν για λίγο τη βόλτα τους μαζί, πριν πάει ο καθένας στη δουλειά του.
. - Αύριο είναι η κηδεία εκείνου του καημένου κοριτσιού που πέθανε πριν κάποιες μέρες. Πώς το λένε...
. - Κατερίνα. Κατερίνα Μ την έλεγαν. Ωραία κοπέλα. Όντως, την κηδεύω αύριο.
. - Εσύ;
. - Κατά κάποιο τρόπο ναι. Η οικογένεια μου ανέθεσε την υπόθεση της δολοφονίας της.
. - Και πώς το λες έτσι;
. - Πώς έτσι;
. - Έτσι, αδιάφορα ... σαν να μιλάς για το τένις. Ήταν εξάλλου μία τραγωδία.
. - Μην είσαι ανόητος. Το τένις μου φαίνεται πολύ χαζό άθλημα. Δε μου αρέσει.
. Κάπου εκεί οι δρόμοι των δύο αντρών χώριζαν. Πήγαινε ο καθένας στο γραφείο του. Την επομένη έγινε η κηδεία με λίγους οικογενειακούς φίλους και τον επόμενο χρόνο η εκδίκαση της υπόθεσης χωρίς όμως κανένα κατηγορούμενο. Η όλη ιστορία θάφτηκε και ξεχάστηκε, ακόμη κι από τη μνήμη των απλών κατοίκων της επαρχιακής πόλης

Monday, March 19, 2007

Πρόκληση πρώτη (Διαστήματα)

. - Ξύπνα επιτέλους! Δεν το έχεις καταλάβει πως ο κόσμος που ζεις είναι απατηλός;
. Ξύπνησε απότομα. Έριξε από πάνω του τα βαριά σκεπάσματα και ανακάθισε στο κρεβάτι. Η ίδια φωνή και πάλι, απροσδιόριστη, άχρωμη, μια στριγγλιά περισσότερο παρά φωνή.

. Κάθησε στο κρεβάτι για αρκετή ώρα, μέχρι να σταματήσουν στο στήθος του οι δυνατοί παλμοί. Τίποτα δεν ακουγόταν στο δωμάτιο, μόνο ένας απόμακρος ήχος, παρόμοιος με αυτόν ενός ποταμού καλά κρυμμένου στο φαράγγι, καθώς κάθεσαι να ξαποστάσεις από την ορεινή σου βόλτα σε μία μεγάλη πέτρα και ρεμβάζεις το πράσινο τοπίο. Εκείνο το πρωινό, το δωμάτιό του θύμιζε πολύ την ξύλινη καλύβα στο βουνό που έβλεπε στα όνειρα του. Τα χρώματα στους τοίχους άλλαζαν από το γαλάζιο του ουρανου στο βαθύ πράσινο των κυπαρισσιών και στα ροζ, κόκκινα και πορτοκαλιά των λουλουδιών. Κοίταξε γύρω του ανεπηρέαστος. Πάτησε απλά το κουμπί στο κομοδίνο και τα φώτα, οι ήχοι και τα χρώματα έσβησαν. Ο τοίχος πήρε το συνηθισμένο του γκρίζο χρώμα. Ξαναπάτησε το κουμπί και όλα πήραν μία φωτεινή κιτρινόχρυση απόχρωση.
. Ήταν επιτέλους ώρα να σηκωθεί, θα αργούσε στο ραντεβού του. Αν και πρωί ακόμη, οι δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Θόρυβος από τα αυτοκίνητα, τις κόρνες, τους εκνευρισμένους κιόλας οδηγούς, τους αδιάφορους πεζούς. Πρόσεξε κάποια γυναίκα που περνούσε τη διασταύρωση με ένα καρότσι γεμάτο τρόφιμα και το βρέφος στην αγκαλιά της που ούρλιαζε απελπισμένα. Περίμενε κι αυτή στη στάση. Περίμεναν εκεί αρκετή ώρα. Τρία λεωφορεία πέρασαν χωρίς καν να σταματήσουν. Στο τέταρτο πρόλαβε επιτέλους να στριμωχτεί κάπου αφήνοντας τη γυναίκα με το καρότσι και το βρέφος πίσω του να βρίζει. Ο προορισμός του ήταν ευτυχώς κοντά. Σε 45 περίπου λεπτά ήταν εκεί.
. Κάθησε στο παγκάκι και περίμενε. Σε λίγο τον πλησίασε ένας άντρας με ένα παλιό τουφέκι κρεμασμένο στον ώμο του.
. -Λοιπόν ήρθες; είπε ο άντρας.
. -Όπως βλέπεις. Ήρθα... προσπαθούσε να προσδιορίσει την ηλικία του άλλου ή έστω κάποιο στοιχείο στο χαρακτήρα του αλλά τίποτα, ούτε καν η φωνή του δεν είχε κάποιο χρώμα. Αποκαρδιώθηκε και τα παράτησε γρήγορα... Τι θέλετε;
. -Νομίζω πως ξέρεις. Είσαι επιστήμονας. Σε χρειαζόμαστε.
. -Δεν το πιστεύω. Βλέπεις εσείς πολεμάτε για τους λόγους σας αλλά εγώ...
. -Για την ελευθερία! Πολεμάμε για την ελευθερία, τον διέκοψε απότομα. Κάτι ξέρεις για ελευθερία. Την ονειρεύτηκες πολλές φορές, την πόθησες..! Σου δίνουμε την ευκαιρία να αγωνιστείς για αυτήν. Να ξεφύγεις από αυτό το χαμό που ονομάζεις ζωή σου.
. Τον κοίταξε σοβαρός. Ασυγκίνητος είπε :
. -Και είναι ελευθερία να ζεις σε καταγώγια, με ελάχιστο φαγητό, λίγο ρύζι το πολύ, βρώμικος, καταστρέφοντας, σκοτώνοντας, τρέμοντας την αστυνομία και τους ρουφιάνους;
. -Η ελευθερία δεν είναι εύκολη υπόθεση !
. Για πρώτη φορά η φωνή του συνομιλητή του απέκτησε κάποια απόχρωση μα αυτός δεν συγκινήθηκε. Έκανε ένα νεύμα απελπισίας, σηκώθηκε χωρίς να πει τίποτα άλλο και έφυγε. Θεωρούσε τη συζήτηση άσκοπη. Κανένας από τους δύο δε θα άλλαζε γνώμη. Επέστρεψε σπίτι του.
. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτότανε πως ο άντρας είχε δίκαιο τουλάχιστο για ένα πράγμα : η ελευθερία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όχι πως συμφωνούσε με τις μεθόδους της συμμορίας. Ούτε και με τις άλλες συμμορίες ή τις διάφορες θρησκευτικές ομάδες, την αστυνομία, τους δημοσιογράφους, τους διανοούμενος ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα που αυτοαποκαλείτο "απελευθερωτική". Άκριτοι οπαδοί ενός αρχηγού που υπόσχεται μια λέξη το νόημα της οποίας δεν μπορούν να κατανοήσουν. Ο αγώνας για ελευθερία, πίστευε, ήταν κάτι το προσωπικό και μοναχικό. Έπρεπε πρώτα απ' όλα να παλέψει με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους. Είχε ήδη φτάσει σπίτι, πάτησε το κουμπί για να γίνουν οι τοίχοι μωβ μπλε και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ελεύθερος ένιωσε μόνο στα όνειρα του, όταν περιδιάβαινε ήρεμος και ευτυχισμένος στο αγαπημένο του βουνό, συντροφιά με τα τραγούδια των πουλιών και του κρυφού ποταμού στο φαράγγι. Ούτε άγχος κανένα, ούτε κίνδυνος. Ούτε μοναξιά. Υπήρχε τότε, στα όνειρα του, μια γυναικεία ύπαρξη που του χάϊδευε γλυκά τα μαλλιά . Αλλά αυτό ήταν στο όνειρό του...
. -Δεν είναι δύσκολο να αποκτήσεις την ελευθερία σου, φώναξε πάλι μέσα από το όνειρο η φωνή. Πρέπει όμως να παλέψεις για αυτήν. Είσαι διατεθειμένος να κάνεις κάτι τέτοιο;
. Ξύπνησε απότομα. Η φωνή είχε δίκαιο. Ήρθε η στιγμή να αποφασίσει. Μπορούσε τώρα να πατήσει το κουμπί, να σβήσει όλα τα ψεύτικα χρώματα στους τοίχους. Να ψάξει τον εαυτό του. Να επαναπροσδιορίσει ό,τι του έχουν μάθει να πιστεύει και να υπηρετει. Είχε επίγνωση της πραγματικότητας και εκείνη τη στιγμή είχε στα χέρια του το κλειδί για να ανοίξει τις αλυσίδες του ... αλλά το πέταξε μακριά. Ήταν πλέον 40 χρονών... Είχε μια σίγουρη δουλειά, ένα άνετο σπίτι... Ήταν πολύ μεγάλος για αγώνες...
. - Άσε τις δικαιολογίες. Η αλήθεια είνα πως η ζωή μας είναι μία συνήθεια και εγώ δεν έχω το θάρρος να τη σπάσω, παραδέχτηκε.
. Δεν του έμενε τίποτα άλλο να κάνει. Ξάπλωσε να κοιμηθεί. Τουλάχιστον είχε πάρει την πρώτη του ελεύθερη απόφαση.

Wednesday, March 14, 2007

ιστορικά ζητήματα

. Χθες το βράδυ παρακολούθησα την εκπομπή του Παύλου Τσίμα η οποία, με αφορμή τις έντονες συζητήσεις για το νέο σχολικό βιβλίο της ιστορίας, ασχολήθηκε με τον τρόπο διδασκαλίας και τους σκοπούς της ιστορίας στα σχολία (προπαγάνδα, πολιτική σκοπιμότητα ή έναυσμα κριτικής σκέψης;). Πολύ καλή εκπομπή, η οποιά ενδιέφερε τον κάθε έλληνα αλλά μάλλον παρακολουθήθηκε από λίγους, ένεκα και της ώρας προβολής της λίγο πριν τα μεσάνυκτα.

. Ένας από τους πολέμιους του νέου σχολικού βιβλίου είπε χαρακτηριστικά πως το εγχειρίδιο αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο προϊόν της Ευρώπης ή της Αμερικής (συγχωρέστε με, αλλά δε θυμάμαι τα ακριβή του λόγια) και τόνισε πως η Ελλάδα τους δίδαξε τον πολιτισμό, τους δίδαξε την ιστορία κτλ κτλ. Λόγια που έχουμε συνηθίσει να ακούμε από παιδιά και που αναπαραγάγουμε συνεχώς. Όντως η Ελλάδα ήταν ένα αδιαμφισβήτητο λίκνο πολιτισμού, από τον οποίο γαλουχήθηκαν άμεσα ή έμμεσα οι ευρωπαϊκές γλώσσες. Σε αυτό όμως θα ήθελα να προσθέσω το εξής, αφελές θα μου πείτε, ερώτημα : Πώς η Ελλάδα, αυτή η "μεγάλη χώρα", που έκανε και εκείνο, και το άλλο και το παράλλο... πώς λοιπόν η "πατρίδα του πολιτισμού" κατήντησε στα σημερινά της χάλια; Γιατί μόνο ένας εθεροβάμων μπορεί να υποστηρίξει πως το πολιτιστικό ή το πολιτικό επίπεδο αυτής της χώρας είναι υψηλό. Αντί να βαυκαλιζόμαστε με το παρελθόν δε θα ήταν καλύτερο να ασχοληθούμε λιγάκι σοβαρά με το παρόν και ας αφήσουμε την εθνικιστική μας έπαρση κατά μέρος.

. Το θέμα σηκώνει τεράστια συζήτηση. Θα υπενθυμίσω όμως τι προέτρεψε τον πατέρα της ιστορίας, το Θουκιδίδη, να γράψει την ιστορία του (αντικειμενική, τεκμηριωμένη, αμερόληπτη, απαλλαγμένη από θρύλους και παραδόσεις, αποδίδουσα στον καθένα τα σφάλματα του) όπως ο ίδιος γράφει στον πρόλογο του : γράφει ιστορία όχι για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες κάποιας πλευράς αλλά ούτως ώστε οι μελλοντικές γενιές να διδαχθούν από τα σφάλματα των προγόνων τους και να τα αποφύγουν.

Saturday, March 10, 2007

καινούριες γνωριμίες

Στο πλάι θα βρείτε μερικά καινούρια links σε φιλικά μπλογκς. Θέλω να επιστήσω την προσοχή σας σε δύο εξ αυτών.

Καταρχάς στον απολαυστικό άγγελο του πλανήτη κοτσιλιά. Ένα άγγελο πολύπλευρο και ευρηματικό, τον οποίο δεν μπορεί παρά να τον λατρέψετε .

και κατα δεύτερον στις επικές κινηματογραφικές απόπειρες της ΣΠΙΧ productions. Οι καινούριοι αντίπαλοι του Σπιλμπεργκ.

modern times


Μοντέρνοι καιροί... Η εποχή του ατμού έχει περάσει εδώ και χρόνια. Οι εποχές των μεγάλων εφευρέσεων (ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, φωτογραφία, αεροπλάνο κτλ) το ίδιο. Οι εποχές των μεγάλων πολέμων και του ψυχρού πολέμου. Η εποχή της αυτοματοποίησης. Η εποχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας (η σημερινή).

. Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε κάνει μία ικρή επίσκεψη στους παππούδες του φίλου μου, οι οποίοι μας μιλούσαν για τι δύσκολες καταστάσεις είχαν περάσει αυτοί και προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε πως και σήμερα οι καιροί είναι δύσκολοι. Για το γεγονός πως πρέπει να τρέχεις από το πρωί μέχρι το βράδυ χάνοντας την πολύτιμη επαφή με την οικογένεια σου και τους ανθρώπους που αγαπάς.
. Η αλήθεια είναι πως πάντα φοβόμουνα πως δε θα τα κατάφερνα να αντεπεξέλθω στην πραγματική ενήλικη ζωή (είναι αλλιώς όταν είσαι φοιτητής και όταν εργάζεσαι). Πως θα έχανα τον εαυτό μου και την αυθεντικότητα μου. Ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, κατάφερα να διατηρήσω την ανθρώπινη μου υπόσταση. Μόνο που κλαίω μια τεράστεια απώλεια και θυσία. Τη ΜΟΥΣΙΚΗ μου. Δεν έχω ούτε το χρόνο ούτε την ηρεμία να απολαύσω μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής και μου λείπει αφάνταστα.


Thursday, March 08, 2007

women need respect


WHY I LOVE MOM * Mom and Dad were watching TV when Mom said, "I'm tired, and it's getting late. I think I'll go to bed" She went to the kitchen to make sandwiches for the next day's lunches. following evening, checked the cereal box levels, Rinsed out the popcorn bowls, took meat out of the freezer for supper thefilled the sugar container, put spoons and bowls on the table and started the coffee pot for brewing the next morning. She then put some wet clothes in the dryer, put a load of clothes into the washer, ironed a shirt and secured a loose button She picked up the game pieces left on the table, put the phone back on the charger and put the telephone book into the drawer. wastebasket and hungShe watered the plants, emptied a up a towel to dry. She yawned and stretched and headed for the bedroom. She stopped by the desk and wrote a note to the teacher, counted out some cash for the field trip, and pulled a text book out from hiding under the chair. She signed a birthday card for a friend, addressed and stamped the envelope and wrote a quick note for the grocery store. She put both near her purse. Mom then washed her face with 3 in 1 cleanser, put on her Night solution & age fighting moisturizer, brushed and flossed her teeth and filed her nails. Dad called out, "I thought you were going to bed." "I'm on my way," she said. She put some water into the dog's dish and put the cat outside, then made sure the doors were locked and the patio light was on. She looked in on each of the kids and turned out their bedside lamps and TV's, hung up a shirt, threw some dirty socks into the hamper, and had a brief conversation with the one up still doing homework. In her own room, she set the alarm; laid out clothing for the next day, straightened up the shoe rack. She added three things to her 6 most important things to do list. She said her prayers, and visualized the accomplishment of her goals. About that time, Dad turned off the TV and announced to no one in particular. "I'm going to bed." And he did...without another thought. Anything extraordinary here? Wonder why women live longer...? CAUSE WE ARE MADE FOR THE LONG HAUL..... (and we can't die sooner, we still have things to do!!!!)