Εμπεδοκλής (2)

. Σημαντικότατη είναι η περιγραφή του Εμπεδοκλή για τις λειτουργίες των αισθήσεων και της νόησης, οι οποίες ταυτίζονται. Κάθε αισθητήριο όργανο έχει πόρους (διαφορετικούς το καθένα) μέσα από τους οποίους περνούν οι απορροές των αντικειμένων που ταιριάζουν σε αυτούς. Αν κάποια απορροή είναι πιο μεγάλη από τον πόρο τότε δεν μπορεί να περάσει ενώ αν είναι πιο μικρή δεν τον αγγίζει. Έτσι τα χρώματα μπορούμε να τα αντιληφθούμε μόνο με την όραση, την οσμή μόνο με την όσφρηση κ.ο.κ. Παρομοίως μπορούμε να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε τα όμοια μας. Τα ανθρώπινα μέλη αποτελούνται, όπως είδαμε, από τις 4 ρίζες. Μπορούμε να γνωρίσουμε λοιπόν τα αντικείμενα που έχουν ως συστατικό τους την ίδια ρίζα. Και μάλιστα, εφόσον το αίμα, που βρίσκεται κυρίως γύρω από την καρδιά, συναποτελείται και από τις 4 ρίζες στον ίδο βαθμό, η καρδιά θεωρείται το κέντρο της σκέψης.
. Η νοηση και η εμπειρία του ανθρώπο είναι περιορισμένη. Αυτό φροντίζει να μας το ξεκαθαρίσει από την αρχή του "Περί Φύσεως". Υπάρχει όμως και ο ιερός Νους, που υπερβαίνει την ανθρώπινη γνώση, ο θεός. Ο Θεός αυτός δεν είναι ο ανθρωπόμορφος θεός του Ομήρου και του Ησιόδου. Είναι "Νους", 1 τέλειο σώμα που έχει κάποιες από τις φυσικές ιδιότητες της σφαίρας και για αυτό η νοητική του δύναμη είναι αρκετά μεγάλη.


. Στο άλλο του σύγγραμα, τους "Καθαρμούς", ο Εμπεδοκλής διατυπώνει τις μεταφυσικές του απόψεις, καθαρά επηρεασμένες από τα θρησκευτικά μυστήρια και τον Πυθαγορισμό. Μιλά σε πρώτο πρόσωπο κι αρχίζει με τη διατύπωση πως ο ίδιος δεν είναι θνητός αλλά θεός. Σύμφωνα με ένα αρχαίο νόμο των θεών, όπως μας εξηγεί, τιμωρήθηκε, όπως και άλλοι δάιμονες, για κάποιο έγκλημα να ντυθεί τη θνητή σάρκα και μέσα από μία σειρά συνεχών ενσαρκώσεων (για παράδειγμα λιοντάρι, φύλλο δάφνης κτλ) κατέληξε άνθρωπος. Μάλιστα ένας ανώτερος άνθρωπος με ικανότητες, ένας μάντης, ραψωδώς, γιατρός ή άρχοντας. Σημειωτεόν πως στη αρχαιότητα κυκλοφορούσαν πολλά ανέκδοτα για την έπαρση και τα θαύματα του Εμπεδοκλή. Μετά το τέλος των ενσαρκώσεων αυτών θα πάρει ξανά τη θεϊκή του μορφή.
. Σαν τιμωρημένος θεός αποτρέπει τους ανθρώπους από την κρεατοφαγεία και τις αιματηρές θυσίες και δίνει οδηγίες για τις καθαρτήριες τελετές που θα τους ξανακάνουν θεούς. Με αυτή την ιδέα - μεταφορά δηλώνει την άμεση συγγένεια του ανθρώπου με το θεό της Σφαίρας, το Νου, το σκέπτεσθαι και ενισχύει αυτό που υπαινισσόταν στο "Περι Φύσεως", πως η ζωή ξεπερνά τα στενά ανρθρώπινα όρια.

Εμπεδοκλής

. Από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους ο Εμπεδοκλής είναι αυτός για τον οποίο ο Αριστοτέλης είπε πως "είναι ο πρώτος που βρήκε τη ρητορική". Έζησε τον 5ο αιώνα π.Χ. (πιθανότατα μεταξύ 495 - 435π.Χ.) στον Ακράγαντα, μία από τις πλουσιότερες ελληνικές αποικίες στη Ν. Σικελία.
. Του αποδίδονταν τουλάχιστον δύο φιλοσοφικά έργα : "Περί Φύσεως" και "Καθαρμοί" * από τα οποια σώζονται αρκετά αποσπάσματα. Σ' αυτά είναι ολοφάνερη η επίδραση του Ξενοφάνη του Κολοφώνιου ( ο οποίος άσκησε κυρίως κριτική στην ανθρωπόμορφη παρουσίαση των θεών), της ιδέας της αέναης κίνησης και της παγκόσμιας σταθερότητας του Ηράκλειτου, του Πυθαγόρα, ιδρυτή μίας μεγάλης φιλοσοφικης σχολής στη Σικελία με κύριο δόγμα τη μετενσάρκωση της ψυχής. Επίσης γνώριζε αρκετά καλά την ορθολογική σκέψη του Ελεάτη Παρμενίδη, με την οποία εν μέρει συμφωνεί (με την ιδέα της ισομεγέθους σφαίρας, της ακινησίας και του εντελούς είναι) και εν μέρει διαφωνεί (με την άρνηση π.χ. των αισθήσεων, της γέννησης και φθοράς).

. Στο "Περί Φύσεως" εξηγεί λεπτομερειακά τη δημιουργία και δομή του κόσμου. Είναι ο πρώτος που αναφέρεται στις 4 "ρίζες" (στοιχεία) : φωτιά, αιθέρα**, γη και νερό. Οι ρίζες αυτές είναι ανεξάρτητες, ίσες και συνομήλικες και από την ανάμειξη τους δημιουργούνται τα πάντα χάρη στη δράση της "Φιλότητος" (Αγάπη, Αφροδίτη, φιλία) και του Νείκεος (φιλονικία). Μέσα από την αέναη εναλλαγή τα πολλά γίνονται ένα και από το Ένα δημιουργούνται τα πολλά και η όλη διαδικασία κάνει τα πράγματα να είναι κατ' ουσίαν αμετάβλητα αφού και η ίδια η διαδικασία είναι η αμετάβλητη. Στο σημείο αυτό ο Εμπεδοκλής επιτίθεται στη χρήση των όρων "γέννηση" και "θάνατος" για αυτό που ουσιαστικά είναι ανάμειξη και χωρισμός των ριζών (πώς είναι δυνατό να γεννηθεί κάτι που προϋπάρχει ή να καταστραφεί αυτό που θα συνεχίσει να υπάρχει) και υπαινίσσεται πως η ζωή υπερβαίνει τα στενά όρια γέννησης και θανάτου (Καθαρμοί).
. Οι τέσσερεις ρίζες, η Φιλότης και το Νείκος κυβερνούν διαδοχικά. Όταν κυβερνά το Νείκος μέσα από τη δίνη ξεχωρίζουν πρώτα ο αιθέρας και μετά με τη σειρά η φωτιά, η γη και το νερό. Έτσι δημιουργείται ο κόσμος. Στη συνέχεια επικρατεί σταδιακά, από το κέντρο της δίνης, η Φιλότης και εκτοπίζει το Νείκος. Στην κυριαρχία της τα στοιχεία αναμειγνύονται και "γεννιούνται", με τη μεγάλη συμβολή της τύχης, η φύση και ο άνθρωπος***. Για τον άνθρωπο συγκεκριμένα περιγράφει τέσσερεις διαδοχικές γεννήσεις : πρώτα γενιούνται ξεχωριστά μέλη, έπειτα γεννιούνται τερατόμορφα είδη με τυχαίες συνεννώσεις μελών και τρίτες οι ολοφυείς μορφές. Ο σημερινός άνθρωπος γεννιέται όχι με τη συνένωση των ριζών αλλά με το σεξουαλικό πόθο και τη γονιμοποίηση. Την ίδια περίοδο, της απόλυτης κυριαρχίας της Φιλότητος, τα πάντα ομονοούν, ο κόσμος είναι τέλειος και ίσος σε μέγεθος, έχοντας το σχήμα μιας Σφαίρας.

*Καθαρμοί ήταν θρησκευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στον εξαγνισμό των πιστών.
** Για του αρχαίους υπήρχε ξεκάθαρος ο διαχωρισμός μεταξύ του ανώτερου καθαρού αέρα, του αιθέρα, και του αέρα που περιβάλλει τη γη και που σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή προέρχεται από το νερό.
*** Παρατήρησε πως στη φύση φαινομενικά ανόμοια πράγματα έχουν ομόλογες ιδιότητες.

... ... συνεχίζεται

Απορία ...

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι όλο και πιο πολύ κατά πόσο οι νεοέλληνες είμαστε όντως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, όπως περηφανευόμαστε, και μάλλον το συμπέρασμα μου είναι αρνητικό.

Κατά τη γνώμη μου το χαρακτηριστικό αυτό που έκανε τον αρχ. ελληνικό πολιτισμό τόσο μεγάλο ήταν η ικανότητα να δανείζονται. Δανείστηκαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, τα πρώτα τεχνολογικά επιτεύγματα, τα μαθηματικά, την αστρονομία και πολλά άλλα. Και μάλιστα δεν ντρέπονταν να το ομολογήσουν. Αλλά δε μιλάω επ' ουδενί για μία δουλική μίμηση των επιτευγμάτων των γύρω λαών, όπως κάνουμε σήμερα. Τα ανέπτυξαν, τα τελοιποίησαν, τα προσάρμοσαν στις δικές τους ανάγκες και προσέδωσαν σ' αυτά το δικό τους χαρακτήρα σε τέτοιο βαθμό ώστε το αποτέλεσμα να είναι αποκλειστικά δικό τους. Ούτε επαναπαύθηκαν ποτέ πως αυτό που έχουν (σε οποιοδήποτε τομέα) είναι ικανοποιητικό. Πάντα δούλευαν και προσπαθούσαν για το ακόμη καλύτερο. Βλέπετε κάποια ομοιότητα;

Οι αρχαίοι Έλληνες επίσης έδιναν τεράστεια σημασία στην πνευματική καλλιέργεια. Βέβαια, δε μιλούσε ο μέσος αρχαίος όπως ο Θουκιδίδης ούτε σκεφτόταν όπως ο Πλάτωνας. Ωστόσο ο μεγάλος αριθμός των σοφιστών που δίδασκαν εκτός των άλλων τη τέχνη του λόγου, τη ρητορική, οι πολλοί και αξιόλογοι συγγραφείς και ποιητές σε κάθε περίοδο της ιστορίας (ποιητές όπως ο Πίνδαρος, η Σαπφώ, ο Σόλων και άλλοι λυρικοί τους οποίους μπορεί εμείς σήμερα να τους αγνοούμε αλλά τότε τους εκτιμούσαν δεόντως), η μεγάλη απήχηση που είχαν οι αγώνες δράματος αλλά και τα μεγάλα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα, τα διακοσμημένα αγγεία που ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο, οι τοιχογραφίες, τα αγάλματα, τα κομψοτεχνήματα της μεταλλουργίας, όλα αυτά δηλώνουν πόση εκτίμηση έχαιρε η τέχνη. Την ίδια εκτίμηση έδειχναν και στον αθλητισμό, όταν για παράδειγμα σταματούσαν κάθε είδους εχθροπραξία την πρίοδο των ιερών αθλητικών οργανώσεων (εν αντιθέση με σήμερα που διακόπτεται ένας αγώνας λόγω βίαιων επεισοδίων).


Όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσες περισσότερες διαφορές μπορώ να βρω... Ίσως να γράψω σε επόμενο ποστ...

βροχή μου

Χθες το βράδυ λοιπόν αποφάσισε ο καιρός πως έπρεπε να βρέξει. Κι όχι το σύνηθες ψιλόβροχο της Θεσσαλονίκης. Συχνοί κεραυνοί και δυνατές αστραπές. .. Μ' αρέσει όταν βρέχει. Και κυρίως όταν βρέχει δυνατά, καταρακτωδώς. Γιατί τότε μοιάζει η βροχή να είναι μία αρχαία τελετουργία καθαρισμού και εξαγνισμού. ..


Μα είναι δύσκολο ένα μπουρίνι μόνο του να καθαρίσει όλη αυτή τη βρωμιά της πόλης. Στο πατρικό μου, θυμάμαι, όταν βρέχει, μυρίζω το φρέσκο χώμα, το καφέ. Και βλέπω τα δέντρα της γειτονιάς πιο πράσινα και πιο καθαρά. Χθες μύριζα την σκόνη που κυλούσε μαζί με τις χοντρές σταγόνες. Έβλεπα το νερό να πέφτει με ορμή στα μπαλκόνια και στις τέντες χωρίς να μπορεί να τα καθαρίσει. Ούτε στο ελάχιστο όλη αυτή η βρωμιά, αυτή η σκόνη, η ακινησία χρόνων δε θα μπορούσε να ξεπλυθεί και να δώσει τη θέση της σε κάτι καινούριο, καθαρό και όμορφο. Φανταζόμουν όλους αυτούς που η μπόρα τους πετύχαινε στο δρόμο και έτρεχαν να προστατευτούν από αυτήν. Ούτε αυτούς δε μπορούσε να τους καθαρίσει η βροχή. Όσο κι αν τους χτυπούσε, όσο κι αν βρέχονταν από την κορυφή μέχρι τα νύχια το μόνο που θα κατάφερνε είναι να κλείσουν ακόμα περισσότερο τα παράθυρα της ψυχής τους και δε θα μπορούσαν ούτε αυτή τη φορά να απολαύσουν κάτι τόσο απλό και αναζωογονιτικό όσο η καλοκαιρινή μπόρα.

Κι ο θεός της βροχής θα συνεχίζει να βρέχει...

κόκκινη κλωστή δεμένη

...

. Είχαν γνωριστεί όταν ο αναβάτης του ήταν μικρός. Ένα αγόρι γεμάτο θυμό και οργή που δούλευε ακόμη στο σταύλο του πατέρα του. Εκείνη την ημέρα τέσσερεις άνδρες οδηγούσαν το περήφανο άτι δένοντας το γερά με σχοινιά και χωρίς βέβαια κανείς τους να προσπαθεί καν να το ιππεύσει. Τόσο άγριο και βάρβαρο τους φαινόταν. Σ' αυτούς του απλοϊκούς, άξεστους χωριάτες δεν άξιζε παρά να καβαλικεύουν τα μουλάρια τους και να πηγαίνουν βρίζοντας στο πανηγύρι του επόμενου χωριού. Το αγόρι όμως δεν ήταν σαν κι αυτούς. Καθόταν κάπου απόμακρα και κοιτούσε με θαυμασμό το μαύρο άλογο που κτυπούσε τους δεσμώτες τους. Μέχρι που κάποια στιγμή οι ματιές τους συναντήθηκαν.
. Το άλογο έλεγξε με το βλέμμα του το παιδί και είδε, πίσω από τη νεανική του οργή, το μελλοντικό του αναβάτη. Μα και το αγόρι ένιωσε πως εκείνη τη στιγμή βρήκε έναν ικανό αντίπαλο και φίλο. Το ίδιο βράδυ το επισκέφτηκε στο σταύλο. Ήταν αργά και όλοι ρογχάλιζαν δυνατά, κουρασμένοι από τις εργασίες της ημέρας. Κανένας δεν τους ένιωσε να φεύγουν, τρέχοντας γρήγορα στα χωράφια, αδιαφορώντας για τα σπαρτά που ποδοπατούσαν, για αυτούς που άφηναν πίσω και για αυτούς που θα συναντούσαν.
. Για πολλά χρόνια οι δυο τους ταξίδευαν συνεχώς. Τον πρώτο καιρό έκαναν μεγάλες στάσεις στα χωριά και στις πόλεις και το άλογο έβλεπε υπομονετικά το αγόρι να προκαλεί με τις γροθιές του τους συνομίληκούς του. Παιδί ήταν ακόμα, γρήγορα θα μεγάλωνε. Στη συνέχεια, κι όσο το παιδί γινόταν έφηβος, προσπερνούσαν τα σπίτια των ανθρώπων των χωριών και προτιμούσαν τις ερημιές και τα δάση όπου ο νέος μάθαινε την τέχνη του σπαθιού. Το πρώτο του σπαθί ήταν ένα ξύλινο ομοίωμα που έφτιαξε ο ίδιος από το ξύλο μιας καρυδιάς. Και τώρα ο αναβάτης ήταν ολόκληρος άντρας. Ντυμένος στα μαύρα και έχοντας ζωσμένο πάντα πάνω του το σπαθί του, ένα ασημένιο κοφτερό σπαθί με περίτεχνη λαβή.
. Ταξίδευαν συνεχώς. Ελάχιστοι είναι όσοι τους είδαν και τους μίλησαν. Δεν σταματούσαν ούτε στα μεγάλα κάστρα για να ταχθούν στις υπηρεσίες των αρχόντων, στα χωριά που καίγονται για να τα βοηθήσουν, στους αγώνες των ιπποτών για να κερδίσουν βραβεία. Περιγελούσαν όσους ξοδεύαν τη δύναμη τους σε όλα αυτά. Έψαχναν πραγματικούς αντιπάλους. Αυτούς με τους οποίους θα μπορούσαν να αναμετρηθούν επί ίσοις όροις όχι απαραίτητα για να κερδίσουν αλλά για να γίνουν πιο δυνατοί. Πολλές τέτοιες μάχες έχουν δώσει μέχρι σήμερα που τις έχει σώσει ο θρύλος και πολλές ακόμη έχουν σκοπό να δώσουν. Για αυτό και κάθε δειλινό τρέχουν μες στις σκιές και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει αν δεν το θελήσουν οι ίδιοι...

κόκκινη κλωστή δεμένη

"Η καλύτερη ιστορία δεν έχει γραφτεί ακόμη... τη σιγοψιθυρίζουν όμως μεταξύ τους εδώ και χρόνια όσοι αγαπούν τις περιπέτειες. Πρόκειται για ένα νέο που καλπάζει με το άλογο του ..."
. "Να τα μας ! Όλες οι γυναίκες οι ίδιες είστε. Όλο με τους ιππότες σας και τους πρίγκιπες σας πάνω στα άσπρα άλογα που πάνε να σώσουν τις πριγκιποπούλες τους. Αμάν πια με αυτές τις ρομαντικές αηδίες..."
. "Και ποιος μίλησε για ιππότες και άσπρα άλογα;" τον έκοψε απότομα κατακεραυνώνοντας τον. Γύρισε στην υπόλοιπη παρέα και άρχισε την ιστορία της ...

. "Το άλογο αυτό ήταν μαύρο. Μαύρο, δυνατό άτι. Σαν μια από αυτές τις νύχτες χωρίς φεγγάρι με μόνο μερικά άστρα ψηλά να γυαλίζουν. Μα ακόμη και μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι θα μπορούσες να το δεις να καλπάζει. Ο ιδρώτας να γυαλίζει στο δέρμα του όπως κάποιο μακρινό φως αστράφτει στην επιφάνεια του μαύρου μαργαριταριού. Τα μάτια του να αστράφτουν σαν κεραυνός : για τους φίλους κοιτούσαν μακριά στο χώρο και στο χρόνο, των εχθρών όμως τρυπούσαν την καρδιά. Η χαίτη του είχε το κόκκινο χρώμα της φωτιάς, κι έτσι όπως κυμάτιζε στον αέρα έβλεπες τις φλόγες να χορεύουν στο μαύρο ουρανό. Η ανάσα του ήταν βαριά, ικανή να τσακίσει το ηθικό ενός γενναίου πολεμιστή.
. "Αυτό δεν ήταν το άλογο ενός βασιλιά, ούτε ενός μάγου. Δεν ήταν το άλογο για κανένα ιππότη που θα το οδηγούσε σε ανούσιες κονταρομαχίες ή σε μάχες δήθεν για το θεό και το δίκαιο. Δεν ήταν το άλογο ξωτικού που όλο σφυρίζει ιστορίες και ξέρει να μιλάει με τα αρχαία δέντρα. Ούτε το έζεψε ποτέ κάποιος δαίμονας που έχει την κατασροφή στο βλέμμα του.
. "Αυτό ήταν το άλογο ενός μαύρου ξωτικού. Ξωτικού των βουνών και των μαχών. Περήφανο, ευγενές, δυνατό, γρήγορο, άφοβο. Αριστοκρατικό άλογο ! Μοναδικό. Δεν πλησίαζε ποτέ τα υπόλοιπα, ήταν πολύ κατώτερα του. Όπως δεν καταδεχόταν τους ανθρώπους. Δεν ανέχτηκε ποτέ κανένα τους στην πλάτη του. Εκτός ...

. "Ο αναβάτης του τούτος ήταν άνθρωπος. Άνθρωπος! Ένας άντρας απλός, συνηθισμένος, χωρίς ρούχα βασιλικά, μεταξωτά και γυαλιστερά ή βαριές πανοπλίες, διακοσμημένες με διαμάντια. Ο γιος ενός απλού σταυλάρχη. Νεαρός ακόμη, με λίγα χρόνια στην πλάτη του. Αλλά οι δυο τους, αναβάτης και άλογο, είχαν ένα μεγάλο δεσμό εδώ και τόσα χρόνια. Και κανείς δε θα μπορούσε να πει πως δεν ήταν ταιριαστό ζευγάρι.

... ... (συνεχίζεται)

Άργησα

. Άργησα να γράψω στο μπλογκ. Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στο διάβασμα. Χθες εξετάστηκα γραπτά στα ιταλικά και αύριο προφορικά. Επιτέλους πάει κι αυτός ο μπελάς. Τώρα έχουμε ΠΟΛΥΥΥΥΥ καθάρισμα στο σπίτι (κάθε μέρα κι ένα δωμάτιο !) και ΠΟΛΥΥΥΥΥ τρέξιμο για να μοιράζω βιογραφικά σε φροντιστήρια και σχολεία. Και μετά διάβασμα πάλι για το μεταπτυχιακό. Πάντως ούτε όταν σπούδαζα δεν διάβαζα τόσο πολύ...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Τίτλος post / e-mail:



"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"



(προτεινόμενα banners)



Κείμενο:



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»



(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)



«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»



(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.





Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.



Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»



(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)



Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:



«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»



Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:



* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ







ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.



* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ





ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων



(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").






ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ







http://fakellaki.blogspot.com/ - το blog της Αμαλίας
http://giatinamalia-blog.blogspot.com/ - το blog προς τιμή της Αμαλίας
http://listofemails-giatinamalia.blogspot.com/ - στείλτε το πιο πάνω κείμενο σε υπουργούς, βουλευτές και πολιτικά ενεργά άτομα. Επίσεις στα ΜΜΕ