Μεγάλο βούκο βάλε, μεγάλο λόον μεν πεις (Μεγάλη μπουκιά βάλε, μεγάλη κουβέντα μην πεις)
Μετά από πρόσκληση του φίλτατου Διαστήματα υποχρεώνομαι και εγώ, αν και καθυστερημένα, να παίξω στο παιχνίδι σας !
Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. (Τσώρτσιλ)
Ο μόνος που καταλαβαίνει το ζόρι σου, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. (Διαστήματα)
Γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, όπως και να το κάνουμε οι άνθρωποι είμαστε κατά βάση εγωκεντρική. Και η γνώση και η εμπειρία μας το ίδιο. Όσο κι αν μας διακατέχουν φιλόζωα (ή φιλάνθρωπα, ό,τι προτιμάτε) συναισθήματα δεν μπορούμε να μπούμε στο πετσί του άλλου και να καταλάβουμε αυτό που περνά, πώς και πόσο τον επηρεάζει, πόσο εύκολο ή δύσκολο του φαίνεται. Θα το καταλάβουμε μόνο στο βαθμό που αυτό αγγίζει τη δική μας εμπειρία.
Και παραθέτω :
Αν ο πόνος είναι ανθρώπινος, δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε (Σεφέρης)
Κι όμως. Δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε. Κάτι παρόμοιο είχε βγει παλαιότερα να πει και ο Επίκουρος και οι μαθητές του αλλά φρόντισε ο "ιερός " Αυγουστίνος να τους βγάλει τρελούς. Κάτι τόλμησαν να πουν και οι πρώτοι ανθρωπιστές αλλά ποιος τους θυμάται τώρα πια; Το είπε κι ο Σεφέρης, δεν ξέρω αν τον πρόσεξε κανείς. Ήταν κατά γενική ομολογία απαισιόδοξος ποιητής.
Υπάρχει κάτι παραπάνω στην ζωή ! Κι αυτό το λένε ξεπερασμα του πόνου. Είναι αντίθετο σε κάθε σύγχρονη ιδελογία και απαιτεί ακλόνητη πίστη στην ζωή. Αλλά είναι βιωμένη πραγματικότητα.
Ο καθένας αξίζει αυτό για το οποίο προσπαθεί. (Εγώ)
(Εφόσον υπάρχει προηγούμενο στα πρακτικά δικαιούμαι και εγώ να βάλω μία δική μου ρήση.)
Τώρα, οι μισοί που ξέρω απουσιάζουν και οι άλλοι μισοί φαντάζομαι θα έχουν ήδη απαντήσει. Επομένως βάζω κάπου εδώ μια τελεία. Όποιος θέλει μπορεί να το συνεχίσει