επιστροφή σπίτι

Είναι ωραίο πράγμα να επιστρέφεις από τη δουλειά (ΝΑΙ, ΒΡΗΚΑ ΔΟΥΛΕΙΑ !!) πτώμα απ΄την κούραση και την ορθοστασία, να βρίσκεις στο κατα τ' άλλα πλήρες λεωφορείο μια θεσούλα περίεργη - από αυτές που στριμώχνεσαι για να χωρέσεις και ευχαριστάς για ακόμα μια φορά τη μαμά σου που σε γέννησε μικροκαμωμένη - και το λεωφορειό να περνά από την παραλία της Θεσαλλονίκης την ώρα που δύει ο ήλιος.

αυτές τις ώρες βλέπω τα μικρά παρκάκια, πίσω από αυτά τη θάλασσα και ακόμα πιο πίσω τον πορτοκαλο - μωβ ουρανό με τα συννεφάκια του και ξεγελιέμαι ότι βρίσκομαι κάπου στην εξοχή. βλέπω τους ανθρώπους να περπατάνε, ζευγαράκια, οικογένειες, παρέες, γεροντάκια κρατώντας αγκαζέ, παιδάκια μικρά και μεγάλα, πραγματικούς ανθρώπους όπως είχε πει κάποτε ένας γνωστός μου. Και θυμάμαι ότι η ζωή είναι ωραία ...

Τις τελευταίες βδομάδες δέχομαι ερεθίσματα από όλες τις κατευθύνσεις. Τα πάντα είναι καινούρια για μένα. Το σπίτι που μένω, η γειτονιά μου, η Θεσαλλονίκη όχι ως φοιτητούπολη πλέον, η αναζήτηση εργασίας, η εύρεση εργασίας που δεν έχει καμία σχέση με τα βιβλία, το να κοιμάμαι αγκαλιά κάθε βράδυ με τον άνθρωπο που αγαπώ, να με αγαπά. Όλα καινούρια αν και όχι ξένα. Όλα δύσκολα. Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά εγώ είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη.

... Όταν μ' αγαπάς Παίρνω κουράγιο