ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Ίσως να φαίνεται κάπως μακάβριο ωστόσο όταν παρατηρείς το θάνατο παίρνεις μαθαίνεις για την ζωή.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα πάει εσπευσμένα στο πατρικό μου στην Κύπρο. Η γιαγιά μου, που εδώ και τέσσερα και μισό περίπου χρόνια ταλαιπωρείται από τον καρκίνο του πάγκρεας, (γιατροί και όσοι έχουν κάποια εμπειρία από τον καρκίνο του πάγκρεας τής έδιναν έξι μήνες ζωής αλλά η δύναμη και η θέληση της γιαγιάς μου ήταν πιο μεγάλη- όχι μόνο έζησε αλλά έζησε ακμαία και ενεργητική) ήταν στο νοσοκομείο, σοβαρά άρρωστη. Κανένας δεν περίμενε να επιζήσει και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή το μοιραίο. Και η ίδια το ένιωθε όταν φώναζε τους νεκρούς της και τους παραπονιόταν ότι "δεν μπορούσε άλλο". Όταν την επισκεύτηκα στο νοσοκομείο με κατάλαβε αλλά δεν μπορούσε να μου μιλήσει. Τα αγαπημένα της πρόσωπα όμως δεν την άφησαν ούτε στιγμή μόνη. Οι γιοι της, οι νύφες της, τα εγγόνια της. Οι άνθρωποι τους οποίους αγαπά και για τους οποίους αποφάσισε να ζήσει.
Δε θα ξεχάσω ποτέ μου εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο που κοίταξε σε κάποια φάση στο κενό, σαν να κοιτούσε κάποιον ή κάτι στο υπερπέραν. Για μένα κοιτούσε κατάμματα το θάνατο και του ανακοίνωνε την απόφαση της ότι θα ζήσει. Την επόμενη μέρα ήταν καλύτερα. Αντιλαμβανόταν, επικοινωνούσε με το περιβάλλον της, μιλούσε. Λίγες μερες αργότερα πήρε και το εξιτήριο. Η μάχη με τον καρκίνο δεν έχει τελειώσει και κανείς δεν αμφιβάλλει για τον τελικό νικητή. Αλλά αυτή η δύναμη δεν ξεχνιέται. Αυτή η δύναμη είναι που με συγκινεί πολύ περισσότερο από τη θλίψη του χωρισμού και που δίνει ένα μεγάλο μάθημα.

Πιο πριν, στα μέσα του Αυγούστου, πέθανε εντελώς ξαφνικά ένα από τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα, η θεία της μητέρας μου. Ο θάνατος της δεν έθλιψε μόνο τους κοντινούς συγγενείς της. Όσο ζούσε η θεία η Λήδα ήταν ένας άνθρωπος καλόγνωμος, αγαπητός, που αγαπούσε τους ανθρώπους, τους φρόντιζε, προσέφερε χωρίς δεύτερη σκέψη και κέρδιζε με τον τρόπο της τους πάντες. Στην κηδεία της μαζεύτηκε ένας πολύ μεγάλος αριθμός κόσμου. Συγγενείς που μένουν στην Αγγλία και στον Καναδά έφτιαξαν βιαστικά τα πράγματα τους για να την οδηγήσουν στην τελευταία της κατοικία. Άνθρωποι της υψηλής κοινωνίας, που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τη μισή Λεμεσό, ήρθαν βαθιά και ειλικρινά συντεντριμμένοι από το θάνατο της αγαπητής τους φίλης, κι ας μην ήταν κάποια αριστοκράτισσα παρά μια κομμώτρια από ένα ορεινό χωριό. Όλοι ήταν εκεί για να δείξουν το σεβασμό και την αγάπη τους για μια γυναίκα που στην ζωή της δεν επέτρεψε σε κανέναν να πει άσκημη κουβέντα για αυτήν και την οικογένεια της. Τελικά είναι σημαντικό το τι γνώμη έχουν οι άλλοι για σένα. Άλλο ένα μάθημα ζωής.

Ο χωρισμός και ο θάνατος σε θλίβει και σε στεναχωρεί αλλά η στάση των ανθρώπων απέναντι του σε διδάσκουν...