Το Πολυτεχνείο ζει ;; ;

Δεκάτη εβδόμη Νοεμβρίου. Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Των ημερών εκείνων που μερικοί ονειροπόλοι φοιτητές αψήφησαν την απολυταρχία, τη δικτατορία, την απαγόρευση ελεύθερης κίνησης και έκφρασης και σκέψης ακόμη, βρήκαν ένα τρόπο απλό και δυνατό για να διαμαρτυρηθούν. Να μην σκύψουν το κεφάλι.

Ένα από τα κύρια συνθήματα της πορείας σήμερα ήταν το πασίγνωστο "Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος τρόπος είναι αντίσταση και πάλι". Ήμουν χωμένη στην αποθήκη του μαγαζιού όταν η πορεία περνούσε έξω από τη δουλειά και το σύνθημα αυτό ακουγότανε πεντακάθαρα μέσα από τις κούτες με καλσόν και σκόνη. Και μου γεννήθηκε αυθόρμητα η ίδια απορία που γεννιέται σε κάθε πορεία διαμαρτυρίας. Πώς στο καλό αντιστεκόμαστε; Ποιο το πραγματικό νόημα της πορείας;
Δεν είναι ότι δεν έχουμε λόγο να διαμρτυρηθούμε. Έχουμε, και μάλιστα χιλιάδες. Ούτε ότι δεν υπάρχουν τρόποι διαμαρτυρίας. Αλλά για μένα αντίσταση και διαμαρτυρία δεν είναι μια πορεία μεταξύ της πρωινής μου βόλτας στα καφέ ή στα μαγαζιά της πόλης και της βραδινής μου εξόδου στα κλαμπ και τα μπαράκια ούτε οι συγκρούσεις με την αστυνομία.
Τι νόημα έχουν όλα αυτά αν την επομένη θα ξανασκύψω το κεφάλι μπροστά στο αφεντικό μου, στην κυβέρνηση που θέλει να αυξήσει τη φορολογία, σε όσους επιμένουν να ορίζουν την ζωή μου έμμεσα ή άμεσα; Τι νόημα έχει αν συνεχίζω να αποκοιμιέμαι μπροστά στην τηλεόραση, συμμεριζόμενη τον πόνο των πρωταγωνιστών στα σίριαλ μου αλλά αγνοώντας αυτούς που ζουν δίπλα μου καθημερινά; Αν επιτρέπω με άλλα λόγια σε αυτή την κατάσταση που δεν μου αρέσει να διαιωνίζεται;

Δε αποδοκιμάζω τις πορείες αυτές και τη χρησιμοτητα τους. Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ : "έχουν αποτέλεσμα;"
Θα βρω απάντηση;