"Παοκάρα, έχω τρέλα μες στο μυαλό..."

Αν και μπασκετόφιλη δεν είχα τη χαρά (για διάφορους λόγους) να παρακολουθήσω ζωντανά ένα αγώνα μπάσκετ. Αρκούμουν πάντα στην τηλεόραση.
Μα ποτέ δεν είναι αργά. Επιτέλους το πρόγραμμά μου μου έκανε τη χάρη και την Κυριακή το βράσυ πέρασα την πύλη ενός γηπέδου καλαθοσφαίρισης για να παρακολουθήσω το αγαπημένο μου παιχνίδι. Και μάλιστα, όχι ένα οποιοδήποτε παιχνίδι. Ένα ντέρμπι από τα παλιά : ΠΑΟΚ - ΑΡΗΣ στο "Παλατάκι".

Ήταν ένας αγώνας αυστηρά ακατάλληλος για καρδιακούς. Οι δύο άσπονδοι αντίπαλοι έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό "τιμώντας" την αιώνια κόντρα τους. Το παιχνίδι έληξε 82 - 82 και η πρώτη παράταση 90 - 90. Και μετά από 2:30 ώρες έληξε και η δεύτερη παράταση με το νικητήριο ΠΑΟΚ 101 - ΑΡΗΣ 99.

Ο μεγάλος νικητής όμως ήταν ο κόσμος του Πάοκ. Πριν ακόμη αρχίσει το παιχνίδι οι φωνές και τα συνθήματα ακούγονταν μέχρι έξω. Και σε καμία στιγμή δε σώπασαν. Με κάθε ευκαιρία ο κόσμος ξεσπούσε σε ζητοκραυγές και χειροκροτήματα. Μέχρι και εγώ, που δεν είμαι οπαδός κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, παρασύρθηκα να φωνάζω "Παοκάρα, έχω τρέλα μες στο μυαλό ..."

Το βράδυ της Κυριακής ήταν οπωσδήποτε έντονο (μισή ώρα μετά τον αγώνα και δεν είχα ηρεμήσει). Και εις ανώτερα.

{{Σημ : το ποστ αυτό γράφτηκε, λόγω εργασίας, αργοπορημένα. Από την Κυριακή μέχρι σήμερα μεσολάβησε το παιχνίδι ΠΑΟΚ - ΡΕΑΛ όπου ο Πάοκ, φανερά κουρασμένος και αποσυντονισμένος, έχασε με διαφορά. Ο κόσμος όμως ήταν και πάλι εκέι για να χειροκροτήσει την ομάδα του.}}