Σκέψεις
Άγχωτική, απρόσωπη, απάνθρωπη η ζωη στις σύγχρονες πόλεις. Έχασα τη γιαγιά μου κι αντί να κλάψω και να τη θρηνήσω βρέθηκα να ασχολούμαι με τις μικρότητες και τους εγωισμούς των συναδέλφων μου και να αγχώνομαι για τη δουλειά.
Έτσι κι εγώ αποφάσισα το Σάββατο να αρρωστήσω. Παρασκευή βράδυ, αφού σχόλασα στις 21:30, μπήκα στο αυτοκίνητο του φίλου μου αλλά όχι για να πάω σπίτι μας. Προορισμός μας η Ξάνθη και το βουνό.
Στην ορεινή Ξάνθη λοιπόν και στα Θρακικά βουνά, σε ένα όμορφο σπίτι στα πλακόστρωτα στενά της παλιάς πόλης. Κοιμηθήκαμε ξέγνοιαστοι
και ξυπνήσαμε, χωρίς ξυπνητήρια, αγκαλιά. Σάββατο μεσημεράκι. Αγνοήσαμε τη βροχή κι αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο βουνό. Μέσα από στενούς δρόμους στρωμένους από πορτοκαλοκίτρινα φύλλα, ένα χαλί για κάθε καλόβουλο επισκέπτη. Από πάνω μας ο ουρανός με τον ήλιο να ξεγελάει για ακόμα μια φορά τα σύννεφα της βροχής. Γύρω μας τα δέντρα γυμνά αλλά ατάραχα. Ανηφόρες, πότε πάνωκαι πότε δίπλα από τους παραπόταμους του Νέστου, όλο στροφές, καταπληκτικές όσο κι επικίνδυνες. Γεφύρια επίφοβα στο κάλεσμα των οποίων δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε.
Κοιτούσα ολόγυρα μου το σιωπηλό βουνό, τραχύ μα ελκυστικό, και θυμήθηκα π
ως στα βουνά αυτά είχε γεννηθεί ο Ορφέας κι είχε ανατραφεί ο Διόνυσος. Δύο θεοί συνδεδεμένοι με τη βλάστηση, την οργιαστική λατρεία, την έκσταση, την ζωή, το θάνατο και την αναγέννηση. 
Δύο θεοί περιπλανώμενοι προστάτες και δαμαστές της φύσης και των άγριων ζώων, που κατέβηκαν στον Κάτω Κόσμο για να επαναφέρουν στην ζωή τις αγαπημένες τους γυναίκες (ο πρώτος τη σύζυγο του Ευριδίκη και ο δεύτερος τη μητέρα του Σεμέλη), που διαμελίστηκαν (ο Ορφέας από τις ερωτικά περιφρονημένες νύμφες και ο Διόνυσος, ο οποίος και ξαναγεννήθηκε, από τους Γίγαντες). Μα το κυριότερο δύο θεοί η λατρεία των οποίων ξεσήκωνε γυναίκες κυρίως μα και άντρες σε οργιαστικές γιορτές στα ξέφωτα τα βράδια με μουσική, έντονο χορό, κρασί ή άλλες ουσίες, έρωτα. Έντονες πράξεις και πάθος που οδηγούσαν στην έκσταση και στην ένωση με το θεό, τη φύση και το σύμπαν. Τραχείς μα ελκυστικοί κι αυτοί οι ίδιοι.
Σκεφτόμουνα. Το τοπίο, τους δύο θεούς, τον πρόσφατο θάνατο της γιαγιάς μου και καταλάβαινα αυτό που η διονυσιακή λατρεία διατύπωνε αιώνες πριν : πως η ζωή και ο θάνατος είναι ένας κύκλος και πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά.
Το ίδιο βράδυ κατάφερα επιτέλους να κλάψω και να νιώσω άνθρωπος.
Έτσι κι εγώ αποφάσισα το Σάββατο να αρρωστήσω. Παρασκευή βράδυ, αφού σχόλασα στις 21:30, μπήκα στο αυτοκίνητο του φίλου μου αλλά όχι για να πάω σπίτι μας. Προορισμός μας η Ξάνθη και το βουνό.
Στην ορεινή Ξάνθη λοιπόν και στα Θρακικά βουνά, σε ένα όμορφο σπίτι στα πλακόστρωτα στενά της παλιάς πόλης. Κοιμηθήκαμε ξέγνοιαστοι
και ξυπνήσαμε, χωρίς ξυπνητήρια, αγκαλιά. Σάββατο μεσημεράκι. Αγνοήσαμε τη βροχή κι αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο βουνό. Μέσα από στενούς δρόμους στρωμένους από πορτοκαλοκίτρινα φύλλα, ένα χαλί για κάθε καλόβουλο επισκέπτη. Από πάνω μας ο ουρανός με τον ήλιο να ξεγελάει για ακόμα μια φορά τα σύννεφα της βροχής. Γύρω μας τα δέντρα γυμνά αλλά ατάραχα. Ανηφόρες, πότε πάνωκαι πότε δίπλα από τους παραπόταμους του Νέστου, όλο στροφές, καταπληκτικές όσο κι επικίνδυνες. Γεφύρια επίφοβα στο κάλεσμα των οποίων δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε.Κοιτούσα ολόγυρα μου το σιωπηλό βουνό, τραχύ μα ελκυστικό, και θυμήθηκα π
ως στα βουνά αυτά είχε γεννηθεί ο Ορφέας κι είχε ανατραφεί ο Διόνυσος. Δύο θεοί συνδεδεμένοι με τη βλάστηση, την οργιαστική λατρεία, την έκσταση, την ζωή, το θάνατο και την αναγέννηση. 
Δύο θεοί περιπλανώμενοι προστάτες και δαμαστές της φύσης και των άγριων ζώων, που κατέβηκαν στον Κάτω Κόσμο για να επαναφέρουν στην ζωή τις αγαπημένες τους γυναίκες (ο πρώτος τη σύζυγο του Ευριδίκη και ο δεύτερος τη μητέρα του Σεμέλη), που διαμελίστηκαν (ο Ορφέας από τις ερωτικά περιφρονημένες νύμφες και ο Διόνυσος, ο οποίος και ξαναγεννήθηκε, από τους Γίγαντες). Μα το κυριότερο δύο θεοί η λατρεία των οποίων ξεσήκωνε γυναίκες κυρίως μα και άντρες σε οργιαστικές γιορτές στα ξέφωτα τα βράδια με μουσική, έντονο χορό, κρασί ή άλλες ουσίες, έρωτα. Έντονες πράξεις και πάθος που οδηγούσαν στην έκσταση και στην ένωση με το θεό, τη φύση και το σύμπαν. Τραχείς μα ελκυστικοί κι αυτοί οι ίδιοι.
Σκεφτόμουνα. Το τοπίο, τους δύο θεούς, τον πρόσφατο θάνατο της γιαγιάς μου και καταλάβαινα αυτό που η διονυσιακή λατρεία διατύπωνε αιώνες πριν : πως η ζωή και ο θάνατος είναι ένας κύκλος και πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά.
Το ίδιο βράδυ κατάφερα επιτέλους να κλάψω και να νιώσω άνθρωπος.
έγραψα iris @ 12:52 AM
4 από εσάς σχολίασαν
4 Comments:
Marilou, wraio keimenaki, alh8eia, mou arese poly...
Pote 8a mou deikseis tis ypolloipes fotografies apo Ksan8h???
Filakia, to yper-to-deon-gluko profiterol
Μάλιστα.
Έτσι είναι.
Ένας κύκλος είναι.
Άλλες φορές σε λυτρώνει να το συνειδητοποιείς, άλλες φορές το αντίστροφο... Πρέπει να λυτρωθείς πρώτα για να το συνειδητοποιήσεις...
Ωραίο post, αλλά βλέπω καταθλιπτικά post τον τελευταίο καιρό.
Και δε φαίνεσαι καταθλιπτικός άνθρωπος.
Περιμένουμε και κάτι πιο χαμογελαστό, με το καλό! :)
Ωραίο το ταξίδι σου και στα έξω και στα μέσα σου. Καλή δύναμη και όμορφα ταξίδια σού εύχομαι!
Ιδιάζων προφιτερόλ μου, χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο. Δυστυχώς φωτογραφίες δεν βγάλαμε γιατί ξεχάσαμε τη φωτογραφική στην βαλίτσα. Θα αρκεστείς μάλλον στις περιγραφές μου. Ελπίζω να είναι ικανοποιητικές για έναν τόσο απαιτητικό ακροατή, όπως εσύ.
Ιάσων, έχεις δίκαιο, δεν είμαι καθόλου καταθλιπτικός άνθρωπος. Πάντα χαμογελάω και προσπαθώ να βρίσκω την ομορφιά σε κάθετι. Αν τώρα τα ποστ μου φαίνονται καταθλιπτικά είναι μάλλον γιατί η αρρώστια και ο θάνατος της γιαγιάς μου με έχουν επηρεάσει και απασχολούν πολύ τις σκέψεις μου.
Ατταλάντη, ευχαριστώ για τις ευχές σου. Και στα δικά σου (και όλων σας) !! :)
Post a Comment
<< Home