πρόκληση δεύτερη, αν και καθυστερημένη (αθεόφοβος)

. Θεωρούμε τις μικρές επαρχιακές ήσυχες και τους κατοίκους τους πιο απλούς και αθώους. Είναι όμως πράγματι έτσι; Η ιστορία που έχω να σας διηγηθώ είναι αληθινή. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια.

. Καλοκαίρι του 2001. Με την πρώτη ματιά στο δικηγορικό γραφείο του κυρίου Κ. θα διαπιστώναμε πως πρόκειται για ένα μεγαλογικηγόρο, με κύρος και εμπειρία. Το γραφείο μεγάλο, φωτεινό και ευρύχωρο. Τα μεγάλα δωμάτια γεμίζουν με τα ξύλινα έπιπλα και τα μπιμπελό ενώ από τα βαλμένα με τάξη στα ράφια, ελαφρώς σκονισμένα, βιβλία φτάνει η μυρωδιά του παλιού χαρτιού.
. Όλοι έχουν φύγει από το γραφείο. Μόνος ο κύριος Κ. κοιτούσε ακόμη κάποια έγγραφα, τυπικότητες. Έβαλε τη μονογραφή του στην τελευταία σελίδα, τακτοποίησε τα έγγραφα, έβαλε το σακάκι του και έφυγε. Προτού κλειδώσει γύρισε για τελευταία φορά να δει το γραφείο. Όλα ήταν εντάξει.
. Έξω ζεστό απόγευμα. Το τέλος μιας όμορφης ημέρας. Γιατί να μην περπατήσει; Στο δρόμο για την γκαρσονιέρα ήρθαν στο μυαλό του τα λόγια του δικαστή σε μία δίκη στην οποία υπήρξε κατήγορος : "επαίσχυντος πράξις". Πώς του ήρθε αυτό; Πάνε χρόνια. Χαμογέλασε... "Επαίσχυντος πράξις". Η αλήθεια είναι πως κι αυτό που ετοιμάζεται να κάνει ο ίδιος θεωρείται επαίσχυντη πράξη. Αλλά ποιος νοιάζεται. Α να, έφτασε κιόλας στην γκαρσονιέρα.
. Το κορίτσι ήταν ήδη εκεί, άνοιξε με τα κλειδιά που της είχε δώσει. Κοιτούσε το δωμάτιο σαστισμένο, χαμένο μέσα στη λιτή πολυτέλεια, διστακτικό.
- Καλησπέρα Κατερίνα. Νωρίς ήρθες βλέπω.
- Καλησπέρα κύριε Κ.
. Την κοίταξε προσεκτικά. Ήταν λιτά ντυμένη. Ένα μπλου τζην και ένα άσπρο μακό φανελάκι, όπως θα ντυνόταν κάθε κορίτσι στην ηλικία των 18. Του άρεζε έτσι. Έβγαλε το κουστούμι και τη γραβάτα του και κάθισε αναπαυτικά στον καναπέ. Την κάλεσε δίπλα του κι αυτή υπάκουσε. Την αγακάλιασε κι άρχισε να τη χαϊδεύει στο πρόσωπο, στο λαιμό, στο στήθος. Το κορίτσι έμενε απαθές. Μόνο όταν προσπάθησε να βάλει το χέρι του μέσα από το μπλουζάκι της άρχισε να διαμαρτύρεται. Αυτό όμως τον ερέθισε περισσότερο. Άρχισε τα φιλιά, τα βίαια αγκαλιάσματα, τις δαγκωματιές. Όσο το κορίτσι προσπαθούσε να ξεφύγει άλλο τόσο αυτός παθιαζόταν. Θα έπρεπε ίσως να διατηρήσει την αυτοπειθαρχία του αλλά δεν προσπάθησε καν. Με το ένα χέρι άνοιξε το φερμουάρ του παντελονιού του ενώ με το άλλο χάιδευε το μουνάκι του κοριτσιού, είχε ήδη βγάλει το παντελόνι και είχε σκίσει το μπλουζάκι της. Μπήκε μέσα της βίαια και για να σιγάσει τις φωνές της έκρυψε το πρόσωπο της με ένα μαξιλάρι. Για πάνω από μισή ώρα προσπαθούσε μάταια να του ξεφύγει.
. Όταν όλα είχαν τελειώσει ανέπνεε ακόμη αλλά δεν είχε άλλη δυνάμη να αντιδράσει. Τον κοιτούσε απλά με τα μεγάλα υγρά της μάτια. Αυτός χαμογέλασε ειρωνικά και έφερε με δύναμη τη γροθιά του στο πρόσωπο της.

. Την επομένη το πρωί επικρατούσε σύγχυση και πανικός έξω και μέσα στην γκαρσονιέρα. Αστυνομία, δημοσιογράφοι, οι γονείς του νεκρού κοριτσιού. Το τι είχε προηγηθεί ήταν άγνωστο σε όλους. Το μόνο που ήξεραν ήταν πως το κορίτσι είχε βρεθεί γυμνό στον καναπέ της γκαρσονιέρας, η οποία ήταν γραμμένη στο όνομα της, άγνωστο ποιος της την είχε μεταβιβάσει, με αίματα στο πρόσωπο και με τα ρούχα σκισμένα μακριά του. Οι τοπικές εφημερίδες φρόντισαν να φουσκώσουν το θέμα για λίγεςημέρες αλλά η μικρή κοινότητα της πόλης φρόντισε να το ξεφουσκώσει σύντομα. Μόνο οι γονείς του κοριτσιού δεν μπόρεσαν να ξεχάσουν.

. Λίγες μέρες μετά ο κύριος Κ. περπατούσε ανέμελος στον κεντρικό δρόμο της πόλης όταν συνάντησε ένα γνωστό του δικηγόρο, καλό φίλο και συνεργάτη. Χαιρετίστηκαν εγκάρδια και συνέχισαν για λίγο τη βόλτα τους μαζί, πριν πάει ο καθένας στη δουλειά του.
. - Αύριο είναι η κηδεία εκείνου του καημένου κοριτσιού που πέθανε πριν κάποιες μέρες. Πώς το λένε...
. - Κατερίνα. Κατερίνα Μ την έλεγαν. Ωραία κοπέλα. Όντως, την κηδεύω αύριο.
. - Εσύ;
. - Κατά κάποιο τρόπο ναι. Η οικογένεια μου ανέθεσε την υπόθεση της δολοφονίας της.
. - Και πώς το λες έτσι;
. - Πώς έτσι;
. - Έτσι, αδιάφορα ... σαν να μιλάς για το τένις. Ήταν εξάλλου μία τραγωδία.
. - Μην είσαι ανόητος. Το τένις μου φαίνεται πολύ χαζό άθλημα. Δε μου αρέσει.
. Κάπου εκεί οι δρόμοι των δύο αντρών χώριζαν. Πήγαινε ο καθένας στο γραφείο του. Την επομένη έγινε η κηδεία με λίγους οικογενειακούς φίλους και τον επόμενο χρόνο η εκδίκαση της υπόθεσης χωρίς όμως κανένα κατηγορούμενο. Η όλη ιστορία θάφτηκε και ξεχάστηκε, ακόμη κι από τη μνήμη των απλών κατοίκων της επαρχιακής πόλης