Io sono italiano ...... ????

Εδώ και λίγες εβδομάδες έχω αρχίσει μαθήματα ιταλικών. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τη γλώσσα. Την βρήκα ιδιαίτερα εύκολη και μάλλον απλοϊκή.

Η γλώσσα ενός λαού είναι κάτι τόσο ζωντανό όσο και οι άνθρωποι που τη μεταχειρίζονται. Αντικατοπτρίζει τον τρόπο ζωής τους, τα πιστεύω τους, τη φιλοσοφία τους και είναι έντονα χρωματισμένη από τα ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και οικονομικά γεγονότα που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση του "εθνικού χαρακτήρα".

Για παράδειγμα η αρχαία ελληνική, με τον αστείρευτο της λεξιλογικό πλούτο, την επιμονή της στην αρμονία και την ευφωνία της "λέξης", τη ροπή της στην περιγραφή, τις παρεκβάσεις της αλλά και την αυστηρά δομημένη γραμματική και συντακτικό της είναι η γλώσσα των φιλοσόφων, των ποιητών και των εραστών κάθε είδους τέχνης. Των ανθρώπων το μυαλό των οποίων γέννησε τόσες όμορφες ιστορίες και ιδέες. Των ανθρώπων εν ολίγοις που λάτρευαν να μιλούν. Και επίσης είναι η γλώσσα μεγάλων συγγραφέων που αξιοποίησαν τις δυνατότητες της στο έπακρο.

Απή την άλλη πλευρά έχουμε τη λατινική γλώσσα. Οι Λατίνοι (οι κάτοικοι της περιοχής γύρω από τη Ρώμη δηλαδή) ήταν εκ διαμέτρου αντίθετοι από τους Έλληνες. Αντιπροσωπευτικές για το χαρακτήρα τους είναι δύο αντίθετες λέξεις : το "otium" (το έργο) και το "negotium" ( το μη έργο). Με το πρώτο δήλωναν κάθε σοβαρή δραστηριότητα (την ενασχόληση με τα πολιτικά, τα στρατιωτικά, τη respublica) ενώ με το δεύτερο την ενασχόληση με τις υποβαθμισμένες τέχνες, τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. Η γλώσσα αυτών των σοβαρών και μετρημένων ανθρώπων ήταν εξίσου σοβαρή και μετρημένη. Μπορεί το λεξιλόγιο τους για παράδειγμα να ήταν, όπως παραδέχονταν και οι ίδιοι, περιορισμένο αλλά κάθε λέξη είχε το δικό της βάρος κι αυτό δεν ήταν μικρό. Κι επιπλέον κι εδώ υπήρξαν σπουδαίοι συγγραφείς όπως ο Κικέρων, ο Βιργίλος, ο Οβίδιος κ.α που δημιούργησαν μια σπάνια ομορφιά από κάτι φαινομενικά τραχύ.

Δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο και για τα σύγχρονα ιταλικά. Αν εξαιρέσεις κάποια λεξιλογικά και ετυμολογικά στοιχεία δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα λατινικά. Και επιπλεόν είναι απλοϊκά δομημένα. Τι να πεις για τους ανθρώπους που λένε "κάνω ψώνια" αντί "ψωνίζω" ή σχηματίζουν μερικούς βασικούς χρόνους όπως το αόριστο χρησιμοποιώντας το ρήμα "είμαι" ή "έχω" και τη μετοχή του ρήματος που θέλουν; Όχι πολλά. Βέβαια ελπίζω στην πορεία να διαψευσθώ και να γνωρίσω και μερικούς αξιόλογους ιταλούς συγγραφείς. Οψόμεθα ...