κόκκινη κλωστή δεμένη

...

. Είχαν γνωριστεί όταν ο αναβάτης του ήταν μικρός. Ένα αγόρι γεμάτο θυμό και οργή που δούλευε ακόμη στο σταύλο του πατέρα του. Εκείνη την ημέρα τέσσερεις άνδρες οδηγούσαν το περήφανο άτι δένοντας το γερά με σχοινιά και χωρίς βέβαια κανείς τους να προσπαθεί καν να το ιππεύσει. Τόσο άγριο και βάρβαρο τους φαινόταν. Σ' αυτούς του απλοϊκούς, άξεστους χωριάτες δεν άξιζε παρά να καβαλικεύουν τα μουλάρια τους και να πηγαίνουν βρίζοντας στο πανηγύρι του επόμενου χωριού. Το αγόρι όμως δεν ήταν σαν κι αυτούς. Καθόταν κάπου απόμακρα και κοιτούσε με θαυμασμό το μαύρο άλογο που κτυπούσε τους δεσμώτες τους. Μέχρι που κάποια στιγμή οι ματιές τους συναντήθηκαν.
. Το άλογο έλεγξε με το βλέμμα του το παιδί και είδε, πίσω από τη νεανική του οργή, το μελλοντικό του αναβάτη. Μα και το αγόρι ένιωσε πως εκείνη τη στιγμή βρήκε έναν ικανό αντίπαλο και φίλο. Το ίδιο βράδυ το επισκέφτηκε στο σταύλο. Ήταν αργά και όλοι ρογχάλιζαν δυνατά, κουρασμένοι από τις εργασίες της ημέρας. Κανένας δεν τους ένιωσε να φεύγουν, τρέχοντας γρήγορα στα χωράφια, αδιαφορώντας για τα σπαρτά που ποδοπατούσαν, για αυτούς που άφηναν πίσω και για αυτούς που θα συναντούσαν.
. Για πολλά χρόνια οι δυο τους ταξίδευαν συνεχώς. Τον πρώτο καιρό έκαναν μεγάλες στάσεις στα χωριά και στις πόλεις και το άλογο έβλεπε υπομονετικά το αγόρι να προκαλεί με τις γροθιές του τους συνομίληκούς του. Παιδί ήταν ακόμα, γρήγορα θα μεγάλωνε. Στη συνέχεια, κι όσο το παιδί γινόταν έφηβος, προσπερνούσαν τα σπίτια των ανθρώπων των χωριών και προτιμούσαν τις ερημιές και τα δάση όπου ο νέος μάθαινε την τέχνη του σπαθιού. Το πρώτο του σπαθί ήταν ένα ξύλινο ομοίωμα που έφτιαξε ο ίδιος από το ξύλο μιας καρυδιάς. Και τώρα ο αναβάτης ήταν ολόκληρος άντρας. Ντυμένος στα μαύρα και έχοντας ζωσμένο πάντα πάνω του το σπαθί του, ένα ασημένιο κοφτερό σπαθί με περίτεχνη λαβή.
. Ταξίδευαν συνεχώς. Ελάχιστοι είναι όσοι τους είδαν και τους μίλησαν. Δεν σταματούσαν ούτε στα μεγάλα κάστρα για να ταχθούν στις υπηρεσίες των αρχόντων, στα χωριά που καίγονται για να τα βοηθήσουν, στους αγώνες των ιπποτών για να κερδίσουν βραβεία. Περιγελούσαν όσους ξοδεύαν τη δύναμη τους σε όλα αυτά. Έψαχναν πραγματικούς αντιπάλους. Αυτούς με τους οποίους θα μπορούσαν να αναμετρηθούν επί ίσοις όροις όχι απαραίτητα για να κερδίσουν αλλά για να γίνουν πιο δυνατοί. Πολλές τέτοιες μάχες έχουν δώσει μέχρι σήμερα που τις έχει σώσει ο θρύλος και πολλές ακόμη έχουν σκοπό να δώσουν. Για αυτό και κάθε δειλινό τρέχουν μες στις σκιές και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει αν δεν το θελήσουν οι ίδιοι...