15 Ιουλίου 2007

Σαν σήμερα, 15 Ιουλίου 1974, η ένοπλη ομάδα, γνωστή με το όνομα ΕΟΚΑ Β, επιτίθονταν στο προεδρικό μέγαρο εναντίον του προέδρου Μακαρίου. Το πραξικόπημα που έφερε την εισβολή. Η εισβολή που έφερε την κατοχή, το ξεριζωμό, τους πρόσφυγες ... ...

Κι ίσως εγώ να μην έχω ζήσει τίποτα από όλα αυτά αλλά έχω μάτια και βλέπω, έχω νου και κρίνω το σήμερα.

Τις προάλλες μιλούσαμε με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου για τα κατεχόμενα και το "άνοιγμα της πράσινη γραμμής" που επιτρέπει σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους να επισκέπτονται τα σπίτια και τους τόπους τους (γιατί ναι, πολλοί είναι και οι τουρκοκύπριοι πρόσφυγες). Το θέμα της συζήτησης αφορούσε στο κατά πόσο "πρέπει" να περνάμε στην άλλη πλευρά. Μιλούσαμε για την άθλια κατάσταση που επικρατεί στα κατεχόμενα, για όλους όσους τα επισκέπτονται, εννοούσαμε και τη δική μας θλίψη όταν είδαμε το χωριό του πατέρα μου. Μιλούσαμε επίσης και για όλους αυτούς τους "πατριώτες" που βροντοφώναξαν το "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα συμπληρώνοντας "εγώ με τους βρωμότουρκους δεν ζω" αλλά και "αν μου έδιναν τώρα αυτή τη στιγμή τα χρήματα της αποζημίωσης και όχι μετά από 10 χρόνια, να ξεχρεώσω τα δάνεια μου, θα έλεγα ΝΑΙ". Για τους άλλους "πατριώτες" που επισκέπτονται συχνά πυκνά τα καζίνα της Κερύνιας χαλώντας τα λεφτά τους και επιστρέφουν γεμάτοι με προϊόντα αγορασμένα φτηνά από τα κατεχόμενα.

Δεν είμαι εναντίον όσων επισκέπτοντα στα κατεχόμενα. Αν με ρωτήσεις θα σου πω πως επιβάλλεται, ιδίως σε άτομα της ηλικίας μου που δεν έχουμε ζήσει αυτούς τους τόπους, να τους επισκεφτούμε. Γιατί εκεί είναι ένα μέρος της αρχαίας και σύγχρονης ιστορίας μας, των θρύλων μας, της έμπνευσης των ποιητών και των ζωγράφων μας, των ατελείωτων αγώνων μας για ελευθερία. Αλλά είναι επίσης ένα μέρος από την κατάντια μας, την προδοσία μας, την αδιαφορία μας ! Αυτό είναι που οφείλουμε να θυμόμαστε περισσότερο από όλα αλλά, δυστυχώς, αυτό είναι που με τόση ευκολία ξεχνάμε...