βροχή μου

Χθες το βράδυ λοιπόν αποφάσισε ο καιρός πως έπρεπε να βρέξει. Κι όχι το σύνηθες ψιλόβροχο της Θεσσαλονίκης. Συχνοί κεραυνοί και δυνατές αστραπές. .. Μ' αρέσει όταν βρέχει. Και κυρίως όταν βρέχει δυνατά, καταρακτωδώς. Γιατί τότε μοιάζει η βροχή να είναι μία αρχαία τελετουργία καθαρισμού και εξαγνισμού. ..


Μα είναι δύσκολο ένα μπουρίνι μόνο του να καθαρίσει όλη αυτή τη βρωμιά της πόλης. Στο πατρικό μου, θυμάμαι, όταν βρέχει, μυρίζω το φρέσκο χώμα, το καφέ. Και βλέπω τα δέντρα της γειτονιάς πιο πράσινα και πιο καθαρά. Χθες μύριζα την σκόνη που κυλούσε μαζί με τις χοντρές σταγόνες. Έβλεπα το νερό να πέφτει με ορμή στα μπαλκόνια και στις τέντες χωρίς να μπορεί να τα καθαρίσει. Ούτε στο ελάχιστο όλη αυτή η βρωμιά, αυτή η σκόνη, η ακινησία χρόνων δε θα μπορούσε να ξεπλυθεί και να δώσει τη θέση της σε κάτι καινούριο, καθαρό και όμορφο. Φανταζόμουν όλους αυτούς που η μπόρα τους πετύχαινε στο δρόμο και έτρεχαν να προστατευτούν από αυτήν. Ούτε αυτούς δε μπορούσε να τους καθαρίσει η βροχή. Όσο κι αν τους χτυπούσε, όσο κι αν βρέχονταν από την κορυφή μέχρι τα νύχια το μόνο που θα κατάφερνε είναι να κλείσουν ακόμα περισσότερο τα παράθυρα της ψυχής τους και δε θα μπορούσαν ούτε αυτή τη φορά να απολαύσουν κάτι τόσο απλό και αναζωογονιτικό όσο η καλοκαιρινή μπόρα.

Κι ο θεός της βροχής θα συνεχίζει να βρέχει...