Sunday, July 29, 2007

Μεγάλο βούκο βάλε, μεγάλο λόον μεν πεις (Μεγάλη μπουκιά βάλε, μεγάλη κουβέντα μην πεις)

Μετά από πρόσκληση του φίλτατου Διαστήματα υποχρεώνομαι και εγώ, αν και καθυστερημένα, να παίξω στο παιχνίδι σας !

Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. (Τσώρτσιλ)

Τώρα θες και σχόλιο για αυτό; Δηλαδή τι παραπάνω να πω. Τα είπαν όλα τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοτικών (και όχι μόνο) εκλογών στην Ελλαδα. Λες εμάς να είχε υπόψη του ο κύριος;

Ο μόνος που καταλαβαίνει το ζόρι σου, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. (Διαστήματα)

Να συμπληρώσω πως το μοναδικό ζόρι που μπορείς να καταλάβεις είναι το δικό σου.
Γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, όπως και να το κάνουμε οι άνθρωποι είμαστε κατά βάση εγωκεντρική. Και η γνώση και η εμπειρία μας το ίδιο. Όσο κι αν μας διακατέχουν φιλόζωα (ή φιλάνθρωπα, ό,τι προτιμάτε) συναισθήματα δεν μπορούμε να μπούμε στο πετσί του άλλου και να καταλάβουμε αυτό που περνά, πώς και πόσο τον επηρεάζει, πόσο εύκολο ή δύσκολο του φαίνεται. Θα το καταλάβουμε μόνο στο βαθμό που αυτό αγγίζει τη δική μας εμπειρία.
Και παραθέτω :
Αν ο πόνος είναι ανθρώπινος, δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε (Σεφέρης)

Τελικά ο Χριστιανισμός, ο ρομαντισμός, ο νατουραλισμός, ο νιχιλισμός και άλλα σε -ισμός μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως η μόνη σταθερά στην ζωή μας είναι ο πόνος. Η ευτυχία είναι σύντομη, αν όχι άπιαστη. Ο έρωτας μία ψευδαίσθηση. Ο θάνατος και η απουσία πανταχού παρόν. Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας και τίποτα άλλο, χωρίς αφετηρία, σκοπό και τέρμα. Και ο αγώνας για να αξίζει πρέπει να είναι επίπονος και κοπιαστικός.
Κι όμως. Δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε. Κάτι παρόμοιο είχε βγει παλαιότερα να πει και ο Επίκουρος και οι μαθητές του αλλά φρόντισε ο "ιερός " Αυγουστίνος να τους βγάλει τρελούς. Κάτι τόλμησαν να πουν και οι πρώτοι ανθρωπιστές αλλά ποιος τους θυμάται τώρα πια; Το είπε κι ο Σεφέρης, δεν ξέρω αν τον πρόσεξε κανείς. Ήταν κατά γενική ομολογία απαισιόδοξος ποιητής.
Υπάρχει κάτι παραπάνω στην ζωή ! Κι αυτό το λένε ξεπερασμα του πόνου. Είναι αντίθετο σε κάθε σύγχρονη ιδελογία και απαιτεί ακλόνητη πίστη στην ζωή. Αλλά είναι βιωμένη πραγματικότητα.

Ο καθένας αξίζει αυτό για το οποίο προσπαθεί. (Εγώ)

Γιατί κύριε, δεν αξίζεις ούτε το πιο μικρό πραγματάκι αν δεν ανασκουμπωθείς και δεν παλέψεις για αυτό !

(Εφόσον υπάρχει προηγούμενο στα πρακτικά δικαιούμαι και εγώ να βάλω μία δική μου ρήση.)
Τώρα, οι μισοί που ξέρω απουσιάζουν και οι άλλοι μισοί φαντάζομαι θα έχουν ήδη απαντήσει. Επομένως βάζω κάπου εδώ μια τελεία. Όποιος θέλει μπορεί να το συνεχίσει

1 Comments:

At 2/8/07 12:04 PM, Blogger betty said...

Αγαπητή iris, για δεύτερη φορά σε επισκέπτομαι και σχολιάζω...δεν θυμάμαι πώς έπεσα πάνω σου...θαυμάζω την αμφισβήτηση στη σκέψη σου και τα ερωτηματικά. Είναι δείγμα υγείας...μερικές φορές βλέπω τη ζωή λίγο διαφορετικά από σένα. Δικαίως, είσαι άλλωστε πολύ νεότερή μου...Υπάρχει σίγουρα κάτι παραπάνω στη ζωή κι αυτό σίγουρα είναι το ξεπέρασμα του πόνου. Το ερώτημα όμως είναι ο τρόπος να ξεπεράσεις τον πόνο. Εδώ πιστεύω ότι ο Χριστιανισμός έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, η πρόταση θεραπείας είναι η αντίστοιχη πρόταση θεραπείας των ψυχολόγων για την κατάθλιψη:αποδέξου την πραγματικότητα του εαυτού σου και πένθησε...το πένθος και η λύπη είναι κάτι που ακόμη και οι γονείς μας βδελύττονται για τα παιδιά τους...θέλουν μόνο να χαίρονται...μα, άμα δεν ιδρώσεις πώς αλλιώς να πάρει η ευχή θα χαρείς; εκείνο που κάνουμε ανά τους αιώνες οι άνθρωποι είναι να κλείνουμε τα μάτια και να λέμε "δεν υπάρχει πόνος, είμαι χαρούμενος..." μα πώς, αφού υπάρχει και πόνος και σκληρότητα στη ζωή μας, δεν γίνεται να τον αγνοήσεις. Πρέπει να το αποδεχθείς κι έπειτα αφού βρεις την αιτία, να προσπαθήσεις να την εξαλείψεις. Γιατί εγώ πιστεύω στην ουσία του Χριστιανισμού κι όχι στα εξωτερικά σχήματα και τα λάθη του...η ουσία έχει θεραπεία και πολλή χαρά, ιδιαίτερα όταν αρχίζουν οι άνθρωποι να τη μοιράζονται μεταξύ τους, απαιτεί όμως και γενναιότητα να πεις "ναι,πιθανόν να είμαι λίγο λάθος, πιθανόν και να μην είναι τόσο κακο που υπάρχεις ένας Γονιός που με έφερε στη ζωή...και δεν φύτρωσα μονος μου στο αχανές κι άγνωστο σύμπαν...Καλή σου μέρα!

 

Post a Comment

<< Home