Αίγυπτος (ημέρα 2η)

Πρωί πρωί, τη δεύτερη ημέρα, ξυπνήσαμε για την πρώτη ξενάγηση, για την Αλεξάνδρεια. Για όλους μας, λίγο ή πολύ, αυτή η ελληνιστική πόλη έχει μία ιδιαίτερη σημασία. Και όλοι ίσως περιμένουμε να δούμε κάτι το ιδιαίτερο.


Η αλήθεια, όμως, είναι πως η ΑΛεξάνδρεια είναι απλώς σε κάπως καλύτερη κατάσταση από το Κάιρο. Δίπλα στα μεγάλα δημόσια κτίρια, το παλάτι του Φαρούκ, του τελευταίου βασιλιά της Αιγύπτου, τα σπίτια και τα μπαράκια των αξιωματικών (η Αλεξάνδρεια είναι η πόλη θέρετρο των αξιωματικών του στρατού) τη βιβλιοθήκη υπάρχουν ακόμη οι μεγάλες ετοιμόρροπες πολυκατοικίες. Από το μεγάλο παραλιακό δρόμο βλέπεις από τη μια τις μικρές παραλίες γεμάτες ασφυκτικά με κόσμο που κάνει μπάνιο με τα ρούχα - δεν υπάρχει περίπτωση να δεις γυναίκα με μαγιώ καθώς το μουσουλμανικός νόμος απαγορεύει στις γυναίκες να κυκλοφορούν ακάλυπτες. Κι από την άλλη τη μεγάλη πόλη με τα στενά και τα τους ανθρώπους της που για όσους κοιτούν χωρίς προσδοκίες και ανοικτοί σε εμπειρίες έχουν τη δικιά τους χάρη, απλά, οικεία, ανθρώπινα.

Η πρώτη στάση ήταν το παλάτι του Φαρούκ. Για την ιστορία ο Φαρούκ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Αιγύπτου, κάθε άλλο παρά αγαπητός. Το μόνο του ενδιαφέρον ήταν το φαγητό και οι γυναίκες. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως για πρωινό έτρωγε το ζωμό από 12 πιτσουνάκια (περιστέρια) που δίνουν στον άντρα δυνάμεις και για μεσημεριανό μία γαλοπούλα. Μόνο το δείπνο του ήταν ελαφρύ καθώς ήταν απασχολημένος με άλλες ασχολίες...
Το οικοδόμημα βρίσκεται σε ένα μεγάλο, καταπράσινο κήπο. Δεν επιτρέπεται στους τουρίστες να μπουν στα κτίρια, εφόσον το παλάτι έχει γίνει ξενοδοχείο. Επσκεφτήκαμε μόνο τη ροζ γέφυρα όπου ο βασιλιάς (όπως πολύ κομψά το έθεσε ο οδηγός μας) έκανε τις περισσότερες του σχέσεις. Βέβαια ο Φαρούκ ανατράπηκε τη δεκαετία του 50.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Πατριαρχείο. Η εκκλησία του Ευαγγελισμού, στην οποία βρίσκεται τα τελευταια χρόνια η πατριαρχική έδρα, είναι μία μεγάλη και πλούσια εκκλησία, το τέμπλο της για παράδειγμα είναι άσπρο και χρυσό. Ωστόσο δεν είναι υπερβολική, όπως πολλές άλλες εκκλησίες. Ο πάτερ εκεί, νεαρότατος, μας είπε λίγα λόγια για την ιστορία του πατριαρχείου και της ελληνικής κοινότητας (έτσι κι αλλιώς η ζωή των δύο ήταν άρρητα δεμένη) και κυρίως για το έργο του πατριαρχείου στην Αφρική. Πρέπει να ομολογήσω πως δεν περίμενα τέτοια δραστηριότητα, καθώς δεν περιορίζονται μόνο σε αγαθοεργίες και κατήχηση αλλά προτεραιότητα τους είναι να μάθουν στον κόσμο πώς να καλυτερεύσουν την ζωή τους, φτιάχνοντας έργα ύδρευσης, διδάσκοντάς τους γραφή κ ανάγνωση, ενημερώνοντάς τους για αρρώστιες όπως το AIDS που μαστίζει ολόκληρη την Αφρική. Πολύ δύσκολη δουλειά για τόσο λίγα άτομα.

Βέβαια δεν παραλείψαμε ούτε το σπίτι του Καβάφη ούτε την καινούρια βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, για την οποία ό,τι κι αν πω θα είναι λίγο ! Είναι έργο Νορβηγών αρχιτεκτόνων και είναι απλά ΥΠΕΡΟΧΗ. Υπάρχουν τρία μέρη, η αίθουσα διαλέξεων, το αστεροσκοπίο, σε σχήμα σφαίρας όπου γίνονταν οι μετεωρολογικές μελέτες, και η καθεαυτό βιβλιοθήκη. Η τελευταία είναι ένα κτίριο τεράστιο, με 6 ορόφους, φωτεινό, όμορφο. Η χαρά κάθε λάτρη των βιβλίων αν και, επειδή δεν μετρά πολλά χρόνια ζωής, δεν έχει και τόσα πολλά βιβλία αν τα συγκρίνουμε με τη χωρητικότητα της βιβλιοθήκης. Ομολογώ πως από τη στιγμή που μπήκαμε στο κτίριο κοιτούσα παντού με το στόμα ανοικτό. Ήταν απλά ΥΠΕΡΟΧΗ !!.

Η συνέχεια σε επόμενο ποστ. Οι φωτογραφίες δυστυχώς θα αργήσουν ...