Στο Ασουάν τελείωνε και το ταξίδι μας στο Νείλο. Και επειδή δεν είχαμε κουραστεί καθόλου όλες αυτές τις μέρες και ήμασταν φρέσκοι φρέσκοι σαν μωρό που κοιμόταν 5 ώρες συνεχόμενες αποφασίσαμε ομαδικώς να ξυπνήσουμε την επομένη πρωί. Κι όταν λέμε πρωί εννοούμε πρωί. 04:30 το πρωί !
Βέβαια και ξυπνήσαμε τόσο πρωί ! Αλλά όχι, δεν ήταν δική μας επιλογή ! Έπρεπε να προλάβουμε την εσωτερική πτήση από Ασουάν για Καίρο. Όποιοι τυχεροί κατάφεραν να κοιμηθούν στο λεωφορείο ή στο αεροπλάνο έκαναν πολύ καλά γιατί ακολούθησε μία ακόμη δύσκολη μέρα. Ήταν η τελευταία μέρα για μας στο Κάιρο. Έμεναν δύο τελευταίοι χώροι για να επισκεφτούμε. Οι πυραμίδες και το αρχαιολογικό Μουσείο του Καΐρου. Χρειαζόμασταν τον ύπνο. Προσωπικά κοιμήθηκα τόσο βαθιά που ούτε την προσγείωση δεν κατάλαβα.
. Η ξενάγηση άρχισε από το Χριστιανικό Κάιρο. Όπως μαρτυρεί και το όνομα, είναι η περιοχή με τις περισσότερες χριστιανικές εκκλησίες με κυριοτέρη την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στο φρούριο όπου τω καιρώ εκείνω μαρτύρησε ο άγιος. Από αρχιτεκτονική άποψη η εκκλησία αυτή έχει την ιδιαιτερότητα πως είναι κυκλική. Κάτω από την εκκλησία βρίσκονται ο χώρος όπου βασανίστηκε ο μάρτυρας, μερικά από τα όργανα βασανιστηρίων και η αλυσίδα που του φορούσαν στο λαιμό. Πιο κάτω, σε ένα από τους κάτω ορόφους του φρουρίου, βρίσκονται σήμερα τα λείψανα των πατριαρχών αλεξανδρείας σε ένα οστεοφυλάκιο. Πιο δίπλα, στο μεγάλο χριστιανικό νεκροταφείο, βρίσκεται μία πιο μικρή εκκλησία στο χώρο όπου πιστεύεται ότι πέρασαν ο Ιωσήφ με την Παναγία και το θείο Βρέφος στο δρόμο τους στην Αίγυπτο και ήπιαν νερό από το πηγάδι. Βέβαια, οι περισσότεροι χριστιανοί στην Αίγυπτο δεν είναι ορθόδοξοι αλλά κόπτες και στις εκκλησίες μπορείς να βρεις αγιογραφίες και στοιχεία και των δύο εκκλησιαστικών παραδόσεων. Ωστόσο όλοι οι χριστιανοί έρχονται εδώ για να προσκυνήσουν, ανεξάρτητα του δόγματος τους.
Μετά το χριστιανικό Κάιρο, επιτέλους, επισκεφτήκαμε τις πυραμίδες. Ένα θα σας πω μόνο. Και κοντά να είσαι δεν μπορείς να καταλάβεις με το μάτι πόσο τεράστιες είσαι. Μόνο ίσως όταν πλησιάσεις αρκετά ώστε να μπορείς να καταλάβεις πως το ύψος της πρώτης σειράς ογκόλιθων μόνο είναι πιο μεγάλο από το μέσο άνθρωπο. Μη με ρωτήσετε τώρα να σας πω τις διαστάσεις και τους αριθμούς, δεν υπάρχει περίπτωση να τα θυμηθώ. Η μεγαλύτερη πυραμίδα που υπάρχει στην Γκίζα αλλά και σε όλη την Αίγυπτο είναι του Χέοπα που κτίστηκε σε λίγο περισσότερο από 20 χρόνια, όσα και βασίλεψε ο Φαραώ. Είναι όχι μόνο η μεγαλύτερη αλλά και η τελειότερη πυραμίδα. Είναι θαύμα αρχιτεκτονικής πως υπολόγισαν με τόση ακρίβεια τα πάντα ώστε η μεγαλύτερη διαφορά που να έχουν η μία πλευρά από τις υπόλοιπες να είναι μόνο 5 εκατοστά. Ακόμα και σε ένα σύγχρονο κτίστα υπάρχουν περισσότρες πιθανότητες λάθους. Ακριβώς δίπλα είναι η μικρότερη πυραμίδα του Χεφρίνου. Ο Χεφρίνος υπήρξε έξυπνος γιατί έκτισε την πυραμίδα του σε ένα ύψωμα ώστε να φαίνεται πως είναι μεγαλύτερη. Στις πυραμίδες μέσα δεν μπήκαμε. Όσοι όμως το αποτόλμησαν μας επιβεβαίωσαν πως είναι αποπνικτικά στενά.
Πιο κάτω βρίσκεται και η Σφίγγα. Να διευκρινήσουμε πως την ονομασία Σφίγγα την έδωσαν οι Έλληνες γιατί έμοιαζε με τη γνωστή ΣΦίγγα του Οιδίποδα. Για τους Αιγύπτιους είναι ένα σύμβολο του φόβου με σώμα ζώου και κεφάλι ανθρώπου. Η πιο γνωστή, αλλά όχι και η μοναδική, σφίγγα, αυτή στην Γκίζα, έχει το κεφάλι κάποιου από τους Φαραώ.
Μετά από μικρές στάσεις σε ένα μαγαζί με δερμάτινα, για τα καταναλωτικά ένστικτα των περισσοτέρων, σε ένα άλλο μαγαζί όπου ετοιμάζουν και διακοσμούν παπύρους και φυσικά για φαγητό, φτάσαμε στο αρχαιολογικό μουσείο.
Το μουσείο το είδαμε ουσιαστικά τρέχοντας λόγω χρόνου. Εμπιστευτήκαμε για άλλη μια φορά τον ξεναγό μας που μας έδειξε τα πλέον σημαντικότερα εκθέματα. Φυσικά δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στα εξαιρετικά ενδιαφέροντα εκθέματα έχουν αφενός ο θησαυρός που βρέθηκε στον τάφο του Τουτανχαμόν και η αίθουσα με τις μούμιες.
Ο Τουτανχαμόν ήταν ένας ασήμαντος ουσιαστικά φαραώ που κυβέρνησε πολύ νέος και για ελάχιστα χρόνια. Ωστόσο είναι τόσο γνωστός γιατί ο τάφος του, στο Λούξορ, στην κοιλάδα τωνβασιλέων, είναι ο μοναδικός που δεν είχε συληθεί. Και μέσα βρέθηκαν αμύθητοι θησαυροί. Απίστευτοι... Τα κρεβάτια του, προσωπικά του έπιπλα και αντικείμενα, ρούχα, χρυσά κοσμήματα, η ολόχρυση μάσκα της μούμιας του και τρεις σαρκοφάγοι, η μία μέσα στην άλλη, οι οποίες με τη σειρά τους βρίσκονταν μέσα σε 4 μεγάλα χρυσά
Η μούμια του Τουτανχαμόν βρίσκεται στο Λούξορ. Στο μουσείο όμως υπάρχουν αρκετές σημαντικότατες και καλοδιατηρημένες μούμιες. Το περισσότερο μέρος του σώματος είναι φασκιωμένο αλλά ξεχωρίζουν στα κορμιά αυτά ολοζώντανα τα νύχια τους, οι οδοντοστοιχίες, στο Ραμσή το Β τούφες από τα μαλλιά του. Είναι εντυπωσιακό μετά από τόσους αιώνες να βλέπεις κάτι που δε μοιάζει ολότελα με άνθρωπο (καλύτερα σαν καρικατούρα του) αλλά συνειδητοποιείς πως κάποτε είχε και αυτό ζωή.
Μετά το μουσείο ήμασταν κομμάτια. Αλλά το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στο πασίγνωστο Χάν Αλ Χαλίλι. Το Χαν Αλ Χαλίλι είναι μερικά στενάκια που σχηματίζουν Π μέσα σε ένα μεγάλο χώρο παζαριού. Η αλήθεια είναι πως στην αρχη διαμαρτυρηθήκαμε λίγο. Θέλαμε να ξεκουραστούμε, να κάνουμε ένα μπάνιο, να τσιμπήσουμε κάτι στο ξενοδοχείο και να ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ. Ωστόσο μετά τα πρώτα βήματα στο ανατολίτικο παζάρι όλη η κούραση είχε εξαφανιστεί... Η ατμόσφαιρα είναι μεθυστική με όλα τα χρώματα, τις μυρωδιές από τα μπαχαρικά και τους ναργιλέδες, τους ήχους, τους ανθρώπους που ζουν και κινούνται στα στενά αυτά. Σε σύγκριση με το παζάρι που είχαμε πάει την προηγούμενη μέρα στο Ασουάν και όπου οι έμποροι ήταν κουραστικοί σε σημείο αηδίας (έφυγα από εκεί εκνευρισμένη και κουρασμένη) στο Αλ Χαλίλι οι άνθρωποι είναι πιο ευγενικοί και ζεστοί. Πιο ανθρώπινοι ίσως και οπωσδήποτε πιο χαμογελαστοί. Και όταν προς το δύση του ήλιου και του φωτός άρχισε την προσευχή του ο Χότζας τα πάντα φαίνονταν πιο γλυκά και ήρεμα. Θέλαμε να μπούμε σε ένα από πολλά τα τζαμιά της περιοχής (ονομάζεται το μουσουλμανικό Κάιρο) αλλά ήταν μάλλον ακατάλληλη στιγμή για δύο "ακάλυπτες", έστω και συνοδευόμενες, γυναίκες να μπουν στο τζαμί.
Επιτέλους, μετά από λίγη ώρα το λεωφορείο μας παρέλαβε και μέσα από ανεπανάληπτη κίνηση φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Ξεκούραση! Εμείς θα φεύγαμε την επομένη το δρόμο της επιστροφής. Κάποιοι άλλοι από την παρέα έμειναν για ακόμα λίγες μέρες, άλλοι στο Κάιρο, άλλοι στο όρος Σινά και άλλοι στο Σαμ Ελ Σέιχ. Αποχαιρετιστήκαμε, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και αποχωριστήκαμε. Τώρα κοιτάμε όλοι τις φωτογραφίες και θυμόμαστε την εβδομάδα που περάσαμε και υποσχόμαστε να ξαναβρεθούμε για να την ξαναδιηγηθούμε μεταξύ μας ...
αρχίζει με τους εμβόλιμους στίχους :
