Μεγάλο βούκο βάλε, μεγάλο λόον μεν πεις (Μεγάλη μπουκιά βάλε, μεγάλη κουβέντα μην πεις)

Μετά από πρόσκληση του φίλτατου Διαστήματα υποχρεώνομαι και εγώ, αν και καθυστερημένα, να παίξω στο παιχνίδι σας !

Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. (Τσώρτσιλ)

Τώρα θες και σχόλιο για αυτό; Δηλαδή τι παραπάνω να πω. Τα είπαν όλα τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοτικών (και όχι μόνο) εκλογών στην Ελλαδα. Λες εμάς να είχε υπόψη του ο κύριος;

Ο μόνος που καταλαβαίνει το ζόρι σου, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. (Διαστήματα)

Να συμπληρώσω πως το μοναδικό ζόρι που μπορείς να καταλάβεις είναι το δικό σου.
Γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, όπως και να το κάνουμε οι άνθρωποι είμαστε κατά βάση εγωκεντρική. Και η γνώση και η εμπειρία μας το ίδιο. Όσο κι αν μας διακατέχουν φιλόζωα (ή φιλάνθρωπα, ό,τι προτιμάτε) συναισθήματα δεν μπορούμε να μπούμε στο πετσί του άλλου και να καταλάβουμε αυτό που περνά, πώς και πόσο τον επηρεάζει, πόσο εύκολο ή δύσκολο του φαίνεται. Θα το καταλάβουμε μόνο στο βαθμό που αυτό αγγίζει τη δική μας εμπειρία.

Και παραθέτω :

Αν ο πόνος είναι ανθρώπινος, δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε (Σεφέρης)

Τελικά ο Χριστιανισμός, ο ρομαντισμός, ο νατουραλισμός, ο νιχιλισμός και άλλα σε -ισμός μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως η μόνη σταθερά στην ζωή μας είναι ο πόνος. Η ευτυχία είναι σύντομη, αν όχι άπιαστη. Ο έρωτας μία ψευδαίσθηση. Ο θάνατος και η απουσία πανταχού παρόν. Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας και τίποτα άλλο, χωρίς αφετηρία, σκοπό και τέρμα. Και ο αγώνας για να αξίζει πρέπει να είναι επίπονος και κοπιαστικός.

Κι όμως. Δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε. Κάτι παρόμοιο είχε βγει παλαιότερα να πει και ο Επίκουρος και οι μαθητές του αλλά φρόντισε ο "ιερός " Αυγουστίνος να τους βγάλει τρελούς. Κάτι τόλμησαν να πουν και οι πρώτοι ανθρωπιστές αλλά ποιος τους θυμάται τώρα πια; Το είπε κι ο Σεφέρης, δεν ξέρω αν τον πρόσεξε κανείς. Ήταν κατά γενική ομολογία απαισιόδοξος ποιητής.

Υπάρχει κάτι παραπάνω στην ζωή ! Κι αυτό το λένε ξεπερασμα του πόνου. Είναι αντίθετο σε κάθε σύγχρονη ιδελογία και απαιτεί ακλόνητη πίστη στην ζωή. Αλλά είναι βιωμένη πραγματικότητα.

Ο καθένας αξίζει αυτό για το οποίο προσπαθεί. (Εγώ)

Γιατί κύριε, δεν αξίζεις ούτε το πιο μικρό πραγματάκι αν δεν ανασκουμπωθείς και δεν παλέψεις για αυτό !

(Εφόσον υπάρχει προηγούμενο στα πρακτικά δικαιούμαι και εγώ να βάλω μία δική μου ρήση.)

Τώρα, οι μισοί που ξέρω απουσιάζουν και οι άλλοι μισοί φαντάζομαι θα έχουν ήδη απαντήσει. Επομένως βάζω κάπου εδώ μια τελεία. Όποιος θέλει μπορεί να το συνεχίσει

οικογενειακή θαλπωρή

Φέτος ο Ιούλιος είναι αφιερωμένος στην οικογένεια !

Πέρα από το σεμινάριο "Πώς να γίνεται μία καλή νοικοκυρά" που περιλαμβάνει ανάμεσα στα άλλα τα μαθήματα "Καθάρισμα", με ιδιαίτερη έμφαση στο πλύσιμο των πιάτων, και το αγαπημένο μου "Στην κουζίνα ολοταχώς, με την Άννη και τη Φαίδρα" (για ενημέρωση του κοινού η Άννη είναι η μαμά και η Φαίδρα η γιαγιά) ο μήνας αυτός μας επιφυλάσσει και οικογενειακές εξορμήσεις !

Το Σάββατο το βράδυ αποφασίσαμε ο πατέρας, η μητέρα και η κόρη, να πάμε σε κάποιο, απροσδιόριστο, χωριό στο βουνό να φάμε. Μπήκαμε λοιπόν στο αυτοκίνητο, βάλαμε ωραία μουσική στο cd player και ξεκινήσαμε για το βουνό. Ο οδηγός, γνήσιος πατέρας της κόρης του, απολάμβανε τόσο τη βόλτα που ήταν έτοιμος να μας πάρει μέχρι και στην Πάφο. Εν τέλει όμως, καταλήξαμε σε μία ταβερνούλα δίπλα σε ένα μικρό φράγμα. Το βράδυ στο βουνό ήταν δροσερό, ο κόσμος λίγος, το φαγητό καλοψημένο, το κρασί δροσερότατο, η διάθεση άνοιξε και κάναμε μία ενδιαφέρουσα και εφ' όλης της ύλης συζήτησης. Βέβαια ρίξαμε όλο το φταίξιμο στο κρασί. Στο τέλος ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε το cd από εκεί που το είχαμε αφήσει και επιστρέψαμε στα κρεβατάκια μας. Όσο να 'ναι το κρασί μας έφερε και τη διάθεση να ονειρευτούμε !!

Μπορεί να μην ήταν κάτι το συναρπαστικό το Σαββατόβραδο αυτό αλλά ήταν ιδιαίτερα όμορφο !!

33 χρόνια μετά ...

ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ

Εννιά τζιαι δέκα τζι' εκατόν

τζιαί σίλιοι πεντακόσιοι

τ' άρματα εζωστήκασιν

στον πόλεμον τζιαί πάσιν.

Ο πκιό μιτσής τριών γρονών

χαζίριν τζιαί παρπάταν

τζι' ο μιάλος ήτουν εκατόν

τζι' έδειγνεν τους την στράταν.

Ητουν ο γρόνος δίσεχτος

μήνας Δευτερογιούνης

τη στράταν που πηαίννασιν

λαμπρόν την πκιάνει μιάλον.

Ο πρώτος ο μιτσότερος

ελούθην του κλαμάτου

πον είσιεν μάνα να το δει

μήτε δικόν κοντά του.

Τζι' έτσι σαν ήτουν το λαμπρόν

τζι' ούλλα κατάπιννεν τα

τζι' ο φόος ήτουν δακρυκόν

τζιαί τ' άρματα κρουσμένα

Ομπρός τους συνομπλάστηκεν

πέρκαλλος τζείν' την ώραν

τζι "ώρα καλή" εφώναξεν

λαλούν με Ευαγόραν.

Τζι' επολοήθην ο παππούς

στα εκατόν του γρόνια

τζιαί άνοιξεν το στόμαν του

τζιαί λέει τζιαί λαλεί του

"Ωρα καλή του Βαγορή

που 'ρτες που την αγχόνην

είμαστεν αγνοούμενοι

που πάππον ως αγγόνιν".

Πάππος, μωρόν τζιαί πέρκαλλος

τα μμάθκια εσηκώσαν

καρτζιλατούν τον Πλάστην μας

πκιάννουν ευτζιήν τζιαί στράταν.

Τζι εφκήκαν μιάν ανηφορκάν

τζιαί στην Τζιερύνειαν πάσιν

τζι' η νύχτα που 'ταν βαρετή

έφεξεν στο Καρπάσιν.

15 Ιουλίου 2007

Σαν σήμερα, 15 Ιουλίου 1974, η ένοπλη ομάδα, γνωστή με το όνομα ΕΟΚΑ Β, επιτίθονταν στο προεδρικό μέγαρο εναντίον του προέδρου Μακαρίου. Το πραξικόπημα που έφερε την εισβολή. Η εισβολή που έφερε την κατοχή, το ξεριζωμό, τους πρόσφυγες ... ...

Κι ίσως εγώ να μην έχω ζήσει τίποτα από όλα αυτά αλλά έχω μάτια και βλέπω, έχω νου και κρίνω το σήμερα.

Τις προάλλες μιλούσαμε με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου για τα κατεχόμενα και το "άνοιγμα της πράσινη γραμμής" που επιτρέπει σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους να επισκέπτονται τα σπίτια και τους τόπους τους (γιατί ναι, πολλοί είναι και οι τουρκοκύπριοι πρόσφυγες). Το θέμα της συζήτησης αφορούσε στο κατά πόσο "πρέπει" να περνάμε στην άλλη πλευρά. Μιλούσαμε για την άθλια κατάσταση που επικρατεί στα κατεχόμενα, για όλους όσους τα επισκέπτονται, εννοούσαμε και τη δική μας θλίψη όταν είδαμε το χωριό του πατέρα μου. Μιλούσαμε επίσης και για όλους αυτούς τους "πατριώτες" που βροντοφώναξαν το "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα συμπληρώνοντας "εγώ με τους βρωμότουρκους δεν ζω" αλλά και "αν μου έδιναν τώρα αυτή τη στιγμή τα χρήματα της αποζημίωσης και όχι μετά από 10 χρόνια, να ξεχρεώσω τα δάνεια μου, θα έλεγα ΝΑΙ". Για τους άλλους "πατριώτες" που επισκέπτονται συχνά πυκνά τα καζίνα της Κερύνιας χαλώντας τα λεφτά τους και επιστρέφουν γεμάτοι με προϊόντα αγορασμένα φτηνά από τα κατεχόμενα.

Δεν είμαι εναντίον όσων επισκέπτοντα στα κατεχόμενα. Αν με ρωτήσεις θα σου πω πως επιβάλλεται, ιδίως σε άτομα της ηλικίας μου που δεν έχουμε ζήσει αυτούς τους τόπους, να τους επισκεφτούμε. Γιατί εκεί είναι ένα μέρος της αρχαίας και σύγχρονης ιστορίας μας, των θρύλων μας, της έμπνευσης των ποιητών και των ζωγράφων μας, των ατελείωτων αγώνων μας για ελευθερία. Αλλά είναι επίσης ένα μέρος από την κατάντια μας, την προδοσία μας, την αδιαφορία μας ! Αυτό είναι που οφείλουμε να θυμόμαστε περισσότερο από όλα αλλά, δυστυχώς, αυτό είναι που με τόση ευκολία ξεχνάμε...

όνειρα, όνειρα, φλόγες μακρινές μου ...

.Πριν από καμιά ώρα και ενώ διάβαζα στο κρεβάτι με πήρε ο ύπνος, πράγμα σπάνιο καθότι από μικρό παιδί είχα πρόβλημα με τον ύπνο : δεν μπορώ να κοιμηθώ το μεσημέρι (κι αν καμιά φορά που είμαι πολύ κουρασμένη αποκοιμηθώ ξυπνάω και είμαι σαν το ζόμπι), το βράδυ έχω αυπνίες και το πρωί είναι αδύνατο να ξυπνήσω !

. Σήμερα λοιπόν με πήρε ο ύπνος. Και μάλιστα ένας ύπνος περίεργος. Έβλεπα αλλοπρόσαλλες και ασυνάρτητες εικόνες, τις οποίες ξέχασα δύο δευτερόλεπτα αφού ξύπνησα. Η μοναδική εικόνα που θυμάμαι από αυτό το βαθύ λήθαργο, είναι πως καθόμασταν σε ένα παγκάκι στη γειτονιά μου (η οποία είναι αδιέξοδος και δεν έχει παγκάκια) και έδειχνα ψηλά ένα μακρόστενο μεγάλο μπαλόνι με παράθυρα και από κάτω του δεμένο ένα μεγάλο τετράγωνο καλάθι ! Όσο έδειχνα το αερόστατο αυτό κατέβαινε κοντά μας και μίκραινε ...

. Άραγε τι να σήμαιναν όλες αυτές οι εικόνες; Να σήμαιναν κάτι; Η αλήθεια είναι όμως πως, όπως πάντα, τα πιο βαθιά όνειρα είναι και τα πιο λυτρωτικά !

Λόγω σύνδεσης τις τελευταίες μέρες απουσίαζα από το Blog. Τώρα ήρθα στο πατρικό μου στην Κύπρο - μετά από τόσο καιρό ήθελα και εγώ να δω την οικογένεια μου - και έχω ξανά ADSL. Επομένως η επικοινωνία μας θα αποκατασταθεί ...