κυπριακές εκλογές

Ένας γνωστός μου κάποτε μου είχε πει πως θεωρεί αδιανόητο για κάποιον να μην ασχολείται με την πολιτική. Είχε βέβαια δίκαιο. Προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι τόσο για τα πολιτικά κόμματα, για να είμαι ειλικρινής δεν τους έχω και απόλυτη εμπιστοσύνη, αλλά για την "πολιτική" με την πραγματική της σημασία : με την ενασχόληση με τα θέματα του πολίτη.

Χθες, λοιπόν, Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου 2008, διεξήχθει ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. Επόμενος πρόεδρος ο Δημήτρης Χριστόφιας, μέχρι πρότινος Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ (του αριστερού κόμματος) και πρόεδρος της Βουλής. Δεν το κρύβω πως σαν πολιτική προσωπικότητα μου είναι ιδιαίτερα αγαπητός, κυρίως για την ικανότητα του να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες και απαιτήσεις, πολιτικές και κοινωνικές και τη μετριοπάθεια του

Πολλοί, κι ανάμεσα τους και σημαντικά πολιτικά πρόσωπα, έσπευσαν να δηλώσουν, μερικοί ειρωνικά, πως η Κύπρος είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα με "κουμουνιστή" πρόεδρο. Για όσους δεν ξέρουν τα πολιτικά δεδομένα της Κύπρου και συγκρίνουν το ΑΚΕΛ με το ΚΚΕ είναι αναμενόμενος ο χαρακτηριστμός αυτός. Η αλήθεια είναι πως το ΑΚΕΛ, μαρξιστικό κόμμα κατά βάση, μέσα στα χρόνια εξελίχθηκε και δεν έμεινε στάσιμο, όπως το ΚΚΕ, στις απόψεις του. Κατάφερε δε να κρατήσει συσπειρωμένες όλες τις αριστερές ιδεολογίες και τις νέες δυνάμεις.

Για την ιστορία το 1926, στα χρόνια της αγγλοκρατίας, ιδρύθηκε το Κομουνιστικό Κόμμα Κύπρου. Το ΚΚΚ αντιτίθετο με την "Ένωση" της Κύπρου με την Ελλάδα και υποστήριζε την ανεξαρτησία του νησιού. Το '31 θεωρήθηκε παράνομο από τους Άγγλους και έτσι το '41 ιδρύθηκε το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού, το οποίο και πάλι θεωρήθηκε παράνομο. Το ΑΚΕΛ, που ήδη από τις πρώτες δημαρχιακές εκλογές το '41 κέρδισε σε 2 πόλεις, υποστήριζε αρχικά την σταδιακή και αργότερη την άμεση ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και διαφωνούσε με τις βίαιες ενέργειες της ΕΟΚΑ κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου αντιπροτείνοντας ειρηνικές διαδηλώσεις. Για αυτό πολλά μέλη του κατηγορήθηκαν άδικα ως "προδότες" και εκτελέστηκαν από την ΕΟΚΑ, ο αρχηγός της οποίας, Γεώργιο Γρίβας Διγενής, πολέμησε τους κουμουνιστές κατά τον ελληνικό εμφύλιο.

Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου, στις πρώτες προεδρικές εκλογές το ΑΚΕΛ υποστήριξε την υποψηφιότητα του Ιωάννη Κληρίδη (πατέρα του μετέπειτα προέδρου Γλαύκου Κληρίδη) έναντι του Μακαρίου, ο οποίος βέβαια και κέρδισε με συντριπτική πλειοψηφία. Αργότερα υποστήριξε την πολιτική του προέδρου Μακαρίου μέχρι και το θάνατο του.

Το 1989 ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Εζεκίας Παπαϊωάννου, πεθαίνει. Τα μέλη του κόμματους εκλέγουν ως νέο ΓΓ το Δημήτρη Χριστόφια, 42 χρονών τότε, με σπουδές στις πολιτικές επιστήμες (από τους λίγους πολιτικούς που σπούδασε καθαρά πολιτικά) και έντονη δραστηριότητα στα πολιτικά δεδομένα της χώρας, μέντορας του οποίου υπήρξε ο Εζεκίας Παπαϊωάννου. Η επιλογή αυτή δυσαρέστησε πολλά από τα παλαιότερα ιστορικά μέλη που αποχώρησαν αλλά αποδείκτηκε σωστή για το κόμμα γιατί έφερε νέες ιδέες και πολιτική εξέλιξη. Ο Χριστόφιας είναι χαρακτήρας ήπιων τόνων, με σταθερές απόψεις, προσαρμοστικός. Κατάφερε να κρατήσει ενωμένο τον κόσμο του αλλά και να ανανεωσεί και να προσαρμόσει το κόμμα στις νέες καταστάσεις της Κύπρου. Το ΑΚΕΛ υπήρξε πάντα το κόμμα του λαού και πρώτο του μέλημα, στον κοινωνικό τομέα, ήταν και πάλι ο λαός. Αυτοί είναι, ίσως, και οι λόγοι που την τελευταία δεκαετία είναι μαζί με το δεξιό κόμμα του ΔΗμοκρατικού ΣΥναγερμού το κυριότερο κόμμα του νησιού.

Το 2001, στις βουλευτικές εκλογές, το ΑΚΕΛ έλαβε 20 από τις 56 βουλευτικές θέσεις και ο Δ. Χριστόφιας εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής. Σύμφωνα με το κυπριακό σύνταγμα ο πρόεδρος της Βουλής είναι ο δεύτερος τη τάξει στην πολιτική εξουσία, αντικαταστάτης του ίδιου του προέδρου όταν αυτός απουσιάζει. Το 2006 αν και με 2 λιγότερες θέσεις πάλι ανακηρύχτηκε πρώτο κόμμα στη βουλή, πρόεδρος της οποίας εκλέχθηκε και πάλι ο Δ. Χριστόφιας.

Στις προεδρικές του 2003 το ΑΚΕΛ σε συνεργασία με το ΔΗμοκρατικό Κομμα και την ΕΔΕΚ (το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα), μία συνεργασία μου είχε ξεκινήσει από τις βουλευτικές του 2001, υποστήριξαν την υποψηφιότητα του Τάσου Παπαδόπουλου, ο οποίος μάλιστα κέρδισε τις εκλογές από τον πρώτο γύρο (συγκέντρωσε πάνω από το 51%). Η συμβολή του ΑΚΕΛ στη νίκη αυτή ήταν μεγάλη για αυτό και μέλη του ανέλαβαν σημαντικά υπουργεία όπως των εξωτερικών και εσωτερικών. Τον τελευταίο χρόνο οι διαφωνίες, κυρίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, και οι προστριβές μεγάλωναν με αποτέλεσμα το ΑΚΕΛ να αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση και να δηλώσει πως στις επόμενες προεδρικές εκλογές θα κατέλθει με υποψήφιο το Δημήτρη Χριστόφια.

Τ'ωρα, μετά τη μεγαλύτερη νίκη του, ο Δημήτρης Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ καλούνται να κερδίσουν το μεγαλύτερο στοίχημα της ιστορίας τους. Είναι η πρώτη φορά που σχηματίζουν κυβέρνηση, αν και υπήρξαν πολλές φορές συμπολίτευση, και ο κόσμος που τους εμπιστεύτηκε την ψήφο του αναμένει πολλά από αυτούς. Πραγματικά όλοι ελπίζουμε να μην διαψευσθούμε... ...

γεια σας και πάλι

. Μετά από μεγάλη απουσία επέστρεψα. Νιώθω λίγο σαν τον άσωτο υιό που παρασύρθηκε μακριά από την μπλογκο-οικογένεια του. Η αλήθεια είναι πως με αποσπούσαν άλλα πράγματα τελευταία και ο ελεύθερος μου χρόνος είχε λιγοστέψει. Αλλά ταυτόχρονα δεν ένιωθα πως είχα κάτι να γράψω. Ή τουλάχιστον δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να γράψω. Και στο μπλογκ μου θέλω να γράφω σκέψεις και γεγονότα ιδιαίτερα κι όχι για τη ρουτίνα, τη δουλειά, τα παραπονάκια της νοικοκυράς και άλλα τέτοια μικρά.


Ίσως το σημαντικότερο γεγονός, για την περίοδο που απουσίαζα, είναι πως κάνω, επιτέλους, ιδιαίτερα σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Πιο συγκεκριμένα αρχαία γυμνασίου και έκθεση λυκείου.

Είναι μια μεγάλη διαδικασία το ιδιαίτερο. Και μάλιστα χρονοβόρα. Αφενός επειδή με τέσσερα μαθήματα δε βγαίνει το νοίκι, πράγμα που σημαίνει πως δουλεύω καθημερινά ωράριο εμπορικών καταστημάτων και όλη την προετοιμασία για το μάθημα την κάνω μετά τη δουλειά (καθότι η μαμά μου μου μετέδωσε λίγη από την τελειομανία κι οργανωτικότητα της και δεν διανοούμαι καν να πάω στο μάθημα χωρίς λεπτομερείς σημειώσεις και ασκήσεις). Αφετέρου γιατί τα μαθήματα λαμβάνουν χώρα την Κυριακή (από τις 10:30 το πρωί μέχρι τις 7 με 8 το βράδυ) στην Τριανδρία, 45 λεπτά από την Καλαμαριά.

Αλλά είναι μια ωραία διαδικασία. Να ζορίζεσαι όλη την εβδομάδα πως θα τους εξηγήσεις καλύτερα την γ' κλίση των ουσιαστικών (κι αυτοί οι αρχαίοι τι τα ζορίζουν τα παιδιά μας !!) και πώς θα τα "αναγκάσεις" να αποκαλύψουν τις ικανότητες τους. Ζορίζομαι, είναι αλήθεια. Αλλά μου αρέσει. Κι άλλες φορές αισθάνομαι πως τα καταφέρνω κι άλλες πως δεν τους δίνω τον καλύτερο μου εαυτό ή πως είμαι μετρια. Ίσως αν είχα περισσότερο χρόνο... Αν είχα μεγαλύτερη εμπειρία... Αν είχα έτοιμες σημειώσεις... Αν είχα κάποιες συμβουλές από άλλους καθηγητές... Είναι όμως κι αυτό μέρος της διαδικασίας.

Κι είναι όντως μια ωραία διαδικασία. Ιδίως όταν βρίσκεις ανθρώπους ζεστούς και φιλικούς, που τους έχεις συμπαθήσει απ' την πρώτη φορά, που κι αυτοί φαίνονται να σε συμπαθούν, είναι ικανοποιημένοι την προσπάθεια σου και υπόσχονται πως θα σου βρουν κι άλλους μαθητές. Είναι ωραίο συνάισθημα, οπως και να το κάνουμε.

Αν μη τι άλλο τα σχέδια μου για το μέλλον μπαίνουν σε μία τάξη ... ... ... ...



Χαίρομαι που επέστρεψα. Καλώς σας ξαναβρήκα !