Αίγυπτος (ημέρα 4η - 5η -6η)

Να επισκεφτείς την Αίγυπτο και να μην ταξιδέψεις στο Νείλο είναι ανεπίτρεπτο. Η κρουαζιέρα στο Νείλο είναι μία διαφορετική εμπειρία. Να ξυπνάς το πρωί, να ανοίγεις την κουρτίνα και να βλέπεις έξω από το παράθυρο το μεγάλο ποτάμι, και στις όχθες του, δέντρα, πράσινο, μερικά ψαροκάικα κι ανθρώπους. Να ανεβαίνεις το μεσημέρι στο κατάστρωμα, κάτω από τη τέντα που εμποδίζει τον καυτό ήλιο και με τον ζεστό αέρα και να βλέπεις δεξιά κι αριστερά σου μία πράσινη γόνιμη έκταση και τις μικρές πόλεις στις όχθες του θεού Νείλου. Και το απόγευμα να παρατηρείς ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα...

Στο γκρουπ ήμασταν περίπου 20 άτομα. Διαφόρων ηλικιών και όλοι σε ζευγάρια. Ωστόσο ταιριάξαμε αρκετά και δεν είχαμε απολύτως κανένα πρόβλημα. Στο κρουαζιερόπλοιο μαζί μας ταξίδευαν άλλα 6 άτομα. Όλο το πλοίο στη διάθεση μας !


Το ταξίδι στο Νείλο ξεκινούσε από το Λούξορ με κατεύθυνση νότια. Τα πάντα ήταν μία εμπειρία, ακόμη και το μεσημεριανό με τους τρελούς σερβιτόρους ή το δωμάτιο και τις καλλιτεχνικές παρεμβάσεις των καμαρότων. Από τα πιο σημαντικά της κρουαζιέρας (που συνολικά κράτησε 4 μέρες) :




Το φράγμα του Έντφου. Η φορά του Νείλου είναι "ανάποδη", από το Βορρά - Κάτω Αίγυπτο - στο Νότο - Άνω Αίγυπτο- και στην περιοχή του Έντφου υπάρχει διαφορά στη στάθμη του νερού. Για να περάσουν τα πλοία ανοίγει η πύλη στο φράγμα, από όπου χωράνε δύο πλοία, περιμένουν να μπει νερό και να ανέβει η στάθμη και μετά συνεχίζουν το ταξίδι τους στην πόλη και το ναό του Έντφου, στον οποίο πήγαμε την επόμενη μέρα και μπλέξαμε στον πανικό που γινόταν από τα τουριστικά γκρουπ..


Οι γαμήλιοι εορτασμοί στο Έντφου. Εκείνη η μέρα φαινόταν πως ήταν η μέρα των γάμων στο Έντφου γιατί το βράδυ, όταν κατεβήκαμε να περπατήσουμε στην πόλη, είδαμε αρκετά αυτοκίνητα, όχι όλα μαζί βέβαια, με τους νεόνυμφους στολισμένα με πολύχρωμα λαμπάκια σαν να ήταν μαγαζί με ηλεκτρικά είδη τα χριστούγεννα. Πιο πίσω ακολουθούσε ένα βανάκι με τους συγγενείς που έπαιζαν μουσική και έκαναν φασαρία.


Ο ναός του Κομόμπο.Δίπλα ακριβώς από το Νείλο βρίσκεται ο ναός του Κομόμπο. Πέρα από τα τεράστια κτίρια και τις τοιχογραφίες στο ναό μπορείς να δεις μουμιοποιημένους κροκόδειλους και το μεγάλο Νειλόμετρο, ένα είδος πηγαδιού που συνδεόταν με το ποτάμι ούτως ώστε να μετρούν τη στάθμη του και να καθορίζουν τους φόρους.


Το πάρτυ με κελεμπίες. Στο πλοίο είχε κανονιστεί ένα τρελό πάρτυ με κελεμπίες που μας επιφύλασσε άπειρο γέλιο. Όπως θα έλεγε και ο Οβελίξ "είναι τρελοί αυτοί οι Αιγύπτιοι" , που διοργάνωσαν το πάρτυ αλλά κυρίως "είναι τρελοί αυτοί οι τουρίστες" που δέχτηκαν να συμμετάσχουν στα παιχνίδια ... Άπειρο γέλιο, το ξαναλέω ...


Το Νουβικό χωριό. Οι Αιγύπτιοι είναι κατά βάση μελαχρινοί αλλά όχι μαύροι, όπως οι περισσότεροι αφρικανοί. Εξαίρεση οι Νούβιοι, στα νοτιότερα σύνορα της Αιγύπτου, λαός μάλλον περιθωριοποιημένος. Από το κρουαζιερόπλοιο πήγαμε με φελούκα (για πολύ μικρή απόσταση) και φέρυ μπόατ στην ακτή κοντά στο νουβικό χωριό, μία απίστευτη διαδρομή, και μετά με καμήλες στο χωριό. Μία συμβουλή προς ναυτιλομένους, άρρενες, προσοχή στο παλούκι στο σαμάρι της καμήλας. Μπορεί να καταστρέψει ότι υπάρχει ανάμεσα στα σκέλια.
Εντύπωση μας έκαναν τα μαγαζιά με σάρπες και ριχτάρια υφασμένα στον αργαλιό, τα διαμορφωμένα για να φιλοξενούν τους τουρίστες σπίτια, οπωσδήποτε τα μικρά κροκοδειλάκια με δεμένο το στόμα και μία ομάδα από πιτσιρίκια που γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και χορεύοντας με τον κόσμο.



Το φράγμα του Ασουάν. Εν γένει, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της Αιγύπτου ήταν οι πλημμύρες του Νείλου. Για αυτό ήδη το 1902 είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του πρώτου φράγματος του Ασουάν, από τους Άγλλους. Επί της προεδρίας του Νάσερ κατασκευάστηκε ένα δεύτερο, μεγαλύτερο φράγμα, που ολοκληρώθηκε το 1972 και δημιούργησε τη λίμνη του Νάσερ. Ενδεικτικά για το τεράστιο μέγεθος του να αναφέρω πως το πλάτος του φράγματος στην κορυφή είναι 40 μέτρα και στο βυθό 980 και το ύψος του 111 μέτρα. Η λίμνη έχει μήκος κάπου 500 χιλιόμετρα. Οι 12 τουρμπίνες στο φράγμα παράγουν περίπου το 90% ηλεκτρικού ρέυματος όλης της χώρας.



Ο ναός των Φυλών. Εξαιτίας του φράγματος αρκετά από τα νησιά του Νείλου πλημμύρησαν. Ένα από αυτά το νησί όπου ήταν κτισμένο ο ναός των Φυλών ή της Ίσιδας. Το ναό αυτό τον αποσυναρμολόγησαν με τη βοήθεια της UNESCO, τον έκτισαν ανάποδα σε ένα άλλο νησί και μετά τον μετέφεραν σε ένα τρίτο. Για μένα ήταν ο ομορφότερος ναός από όσους επισκεφτήκαμε. Απλά και μόνο η αίσθηση του υγρού στοιχείου γύρω στο μεγαλόπρεπο, όπως όλα, κτίσμα ήταν μοναδική.

Το τέλος της έκτης μέρας έφερε και το τέλος μία υπέροχης και αξέχαστης κρουαζιέρας στο Νείλο. Μία αίσθηση γαλήνης και απόλυτης ομορφιάς. Κάτι που όλοι θα θέλαμε να επαναλάβουμε.

Αίγυπτος (ημέρα 3η)

Η τρίτη μέρα ήταν ομολογουμένως από τις πιο κουραστικές ! Πρωινό εγερτήριο 4:30 το πρωί. Πρωινό σε κουτί. Επιβίβαση στο λεωφορείο, μεταφορά στο αεροδρόμιο και εσωτερική πτήση από το Κάιρο στο Λούξορ. Και από εκεί απευθείας ξενάγηση στον καυτό ήλιο (την ημέρα που χρειαζόντουσαν πιο πολύ τα αντηλιακά εκείνη την ημέρα τα είχαμε βάλει όλοι στις βαλίτσες, μην μας τα πάρουν στο αεροδρόμιο !)
Όπως και να έχει όμως ήταν μια εξαιρετική μέρα!

Η αρχαία αιγυπτιακή ιστορία χωρίζεται σε 3 βασίλεια. Το αρχαίο, γνωστό για τις πυραμίδες, είχε πρωτεύουσα του τη Μέμφιδα. Μετά την κατάρρευση της εξουσίας του παλιού βασιλείου πρωτεύουσα έγινε το Λούξορ, στη νότια Αίγυπτο (ή αλλιώς Άνω Αίγυπτο), για όλη τη διάρκεια του Μεσαίου και για ένα μεγάλο μέρος της 19ης δυναστείας, του νέου βασιλείου. Ήταν ένα μεγάλο και πλούσιο εμπορικό κέντρο και ήταν πιο γνωστό στους Έλληνες με το όνομα "Θήβες".

Ως επί το πλείστο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έκτιζαν στη Δυτική πλευρά του Νείλου όλους τους τάφους, τους ταφικούς ναούς και εν γένει ό,τι είχε σχέση με το θάνατο ενώ στην Ανατολική τους ναούς των Θεών. Το ίδιο βέβαια συνέβει και στο Λούξορ όπου τα μνημεία είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά !
Έτσι στη δυτική πλευρά του Νείλου μπορεί κάποιος να επισκεφτεί τους τάφους των βασιλέων, τους τάφους των βασιλισσών, τους τάφους των ευγενών, ταφικούς ναούς όπως αυτός της Χασεπσούτ, τους Κολοσσούς του Μέμνονα. Βέβαια ήταν αδύνατο για εμάς να επισκεφτούμε όλα αυτά τα μνημεία καθώς έπρεπε να περάσουμε κι από την άλλη πλευρά μετά. Έτσι εμπιστευτήκαμε τον άξιο μας ξεναγό.

Οι τάφοι των βασιλέων. Πρώτη στη λίστα προτεραιοτήτων κάθε Φαραώ ήταν η ταφή του του γιατί χάρη σ' αυτήν θα επέστρεφε ξανά στην ζωή. Αναπτύχθηκαν τέσσερεις τρόποι ταφής : αρχικά ο Φαραώ θαβόταν στο χώμα, αργότερα κτίζονταν μικροί τετράγωνοι βωμοί και ο Φαραώ θαβόταν από πάνω, έπειτα δημιουργήθηκαν οι τεράστιες πυραμίδες και τέλος, στο νέο βασίλειο, λαξεύονταν τάφοι μέσα στο βράχο. Βέβαια κανένας από όλους αυτούς δεν πέτυχε το σκοπό του, να εμποδίσει δηλαδή τους τυμβωρύχους από το να τους βεβηλώσουν. Ο μοναδικός τάφος που βρέθηκε ακέραιος ήταν αυτό τους Τουτανχαμών, ο οποίος κρύφτηκε καλά αφού από πάνω του κτίστηκαν άλλοι δύο. Τώρα όλα τα ευρήματα από τον τάφο του βρίσκονται στο μουσείο του Καίρου και η μούμια του στο μουσείο του Λούξορ.

Από τους τάφους των βασιλέων επισκεφτήκαμε τρεις. Των Ραμσή IV, Μερενφθά και Ραμσή IX. Πιο σημαντικοί τάφοι όπως του Ραμσή του Α για παράδειγμα είναι κλειστοί για το κοινό για λόγους προστασίας. Δεν είναι όλοι οι τάφοι οι ίδιοι σε μέγεθος. Αποτελούνται από ένα κατηφορικό και μάλλον στενό διάδρομο, που οδηγεί σε ένα τετράγωνο δωμάτιο και τέλος στο δωμάτιο με τη σαρκοφάγο και τη μούμια. Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι οι τοιχογραφίες, αντιγραφές των ιερών κειμένων και ιερές παραστάσεις που στόχευαν στο ομαλο πέρασμα του νεκρού στον άλλο κόσμο και πίσω στην ζωή. Είναι όντως πολύ δύσκολο να σας περιγράψω την ομορφιά αυτών των κλειστών τύμβων και δυστυχώς απαγορεύονταν οι φωτογραφίες, αν και βέβαια αν δώσεις ένα μικρό "μπαξίς" (φιλοδώρημα) στον επιστάτη τα πάντα επιτρέπονται.

Εντυπωσιακότατος ήταν και ο ναός της Χασεπσούτ, της γυναίκας που κυβέρνησε ως άντρας Φαραώ, αφού σφετερίστηκε το θρόνο του ανιψιού και γαμπρού της. Σμιλεμένος ο μισός μέσα στο βράχο, τεράστιος, μεγαλοπρεπής από κοντά αλλά κυρίως από μακριά ο ναός αυτός κτίστηκε μέσα στην έρημο για τον εξαγνισμό της μούμιας της βασίλισσας. Και μόνο να φαντάζεσαι την ημέρα εκείνη με τους ιερείς να τελούν την τελετή, τη μεταφορά της σαρκοφάγου στον τάφο και τους υποτελείς γύρω ...

Στο δρόμο για την Ανατολική όχθη κάναμε μία στάση για τους δύο γιγάντιους κολοσσούς του Μέμνονα. Οι κολοσσοί, ύψους 18 μέτρων, ανήκαν στο συγκρότημα του ταφικού ναού του Αμενχοτέπ ΙΙΙ, ο οποίος καταστράφηκε από τις πλημμύρες του Νείλου. Λόγω ενός σεισμού το κεφάλι ένος από τα δύο αγάλματα καταστράφηκε με αποτέλεσμα με το πρωινό αεράκι να ακούγεται ένας ήχος με αποτέλεσμα ο κόσμος να πιστεύει πως μιλούσε ο θεός. Οι Έλληνες δε θεωρούσαν πως αυτός που μιλούσε ήταν ο Μέμνων, ο νεκρός γιος της Ηώς (αυγής) που καλούσε τη μητέρα του.




Στην Ανατολική πλευρά περάσαμε με καραβάκι στο ναό του Λούξορ. Ο ναός του Λούξορ πρωτοκτίστηκε από τη Χασεπσούτ προς τιμή του Άμων - Ρα, του σημαντικότερου θεού των Αιγυπτίων, του θεού Ήλιου. Αργότερα επεκτάθηκε από τον Αμενχοτέπ τον Γ'. Ακόμη πιο μετά τη σφραγίδα τους στο κτίριο έβαλαν ο Ραμσής Β, του οποίου δύο τεράστια καθιστά αγάλματα βρίσκονται έξω από τα ύψους 24 μέτρων τείχη, ο Τουτανχαμών, ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος - τοιχογραφίες με το όνομα του βρίσκονται στο εσωτερικό του ναού. Επίσης μέσα υπάρχει και ένα μουσουλμανικό τζαμί.




Ακόμα πιο εντυπωσιακός και μεγάλος είναι ο ναός του Καρνάκ ή καλύτερα οι ναοί του Καρνάκ καθώς ο κάθε Φαραώ, σύνηθες φαινόμενο, πρόσθετε και κάτι στο αρχικό κτίσμα. Δεξιά και αριστερά της εισόδου υπάρχουν δύο σειρές με καθιστά κριάρια, το σύμβολο του Άμων Ρα, οι πυλώνες είναι σχεδόν διπλάσιοι από αυτούς του Λούξορ, στην πρώτη κιόλας αυλή βρίσκεται ένα τεράστιο άγαλμα του Ραμσή του Β'. Μέσα μεγαλοπρεπείς ναοί, ο ένας μετά τον άλλο σε μία τεράστια έκταση, γιγαντιαία αγάλματα, οβελίσκοι, πυλώνες και κολώνες. Ο Οβελίσκος της Χασεπσούτ είναι ο μεγαλύτερος που κατασκευάστηκε. Σώζεται ακόμη, η τεχητή λίμνη όπου λούζονταν οι ιερείς πριν μπουν στο ναό και δίπλα της ένα γιγάντιος σκαραβαίος, σύμβολο κι αυτός του Άμων Ρα, γύρω από τον οποίο, λέει η παράδοση, πρέπει να κάνεις 7 γύρους για να σου φέρει γούρι.





Τα όσα λέω είναι εξαιρετικά λίγα σε σχέση με τα όσα είδαμε εκείνη την ημέρα. Αλλά θα με συγχωρέσετε. Είναι αδύνατο να σας τα περιγράψω λεπτομερώς. Πρέπει να τα δεις για να νιώσεις το μεγαλείο αυτών των κτιρίων. Και βέβαια για να νιώσεις και τη δύναμη του
Αμων Ρα, με τη μορφή του ήλιου αυτή τη φορά, που μας έκαψε κυριολεκτικά. Έτσι, ψόφιοι από την κούραση, την αυπνία και τον ήλιο πρόθυμα καταλύσαμε στο κρουαζιερόπλοιο που τις επόμενες μέρες θα μας έπαιρνε κρουαζιέρα στο Νείλο. Αλλά αυτά αύριο... τώρα αρκετά σας κούρασα.

Αίγυπτος (ημέρα 2η)

Πρωί πρωί, τη δεύτερη ημέρα, ξυπνήσαμε για την πρώτη ξενάγηση, για την Αλεξάνδρεια. Για όλους μας, λίγο ή πολύ, αυτή η ελληνιστική πόλη έχει μία ιδιαίτερη σημασία. Και όλοι ίσως περιμένουμε να δούμε κάτι το ιδιαίτερο.


Η αλήθεια, όμως, είναι πως η ΑΛεξάνδρεια είναι απλώς σε κάπως καλύτερη κατάσταση από το Κάιρο. Δίπλα στα μεγάλα δημόσια κτίρια, το παλάτι του Φαρούκ, του τελευταίου βασιλιά της Αιγύπτου, τα σπίτια και τα μπαράκια των αξιωματικών (η Αλεξάνδρεια είναι η πόλη θέρετρο των αξιωματικών του στρατού) τη βιβλιοθήκη υπάρχουν ακόμη οι μεγάλες ετοιμόρροπες πολυκατοικίες. Από το μεγάλο παραλιακό δρόμο βλέπεις από τη μια τις μικρές παραλίες γεμάτες ασφυκτικά με κόσμο που κάνει μπάνιο με τα ρούχα - δεν υπάρχει περίπτωση να δεις γυναίκα με μαγιώ καθώς το μουσουλμανικός νόμος απαγορεύει στις γυναίκες να κυκλοφορούν ακάλυπτες. Κι από την άλλη τη μεγάλη πόλη με τα στενά και τα τους ανθρώπους της που για όσους κοιτούν χωρίς προσδοκίες και ανοικτοί σε εμπειρίες έχουν τη δικιά τους χάρη, απλά, οικεία, ανθρώπινα.

Η πρώτη στάση ήταν το παλάτι του Φαρούκ. Για την ιστορία ο Φαρούκ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Αιγύπτου, κάθε άλλο παρά αγαπητός. Το μόνο του ενδιαφέρον ήταν το φαγητό και οι γυναίκες. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως για πρωινό έτρωγε το ζωμό από 12 πιτσουνάκια (περιστέρια) που δίνουν στον άντρα δυνάμεις και για μεσημεριανό μία γαλοπούλα. Μόνο το δείπνο του ήταν ελαφρύ καθώς ήταν απασχολημένος με άλλες ασχολίες...
Το οικοδόμημα βρίσκεται σε ένα μεγάλο, καταπράσινο κήπο. Δεν επιτρέπεται στους τουρίστες να μπουν στα κτίρια, εφόσον το παλάτι έχει γίνει ξενοδοχείο. Επσκεφτήκαμε μόνο τη ροζ γέφυρα όπου ο βασιλιάς (όπως πολύ κομψά το έθεσε ο οδηγός μας) έκανε τις περισσότερες του σχέσεις. Βέβαια ο Φαρούκ ανατράπηκε τη δεκαετία του 50.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Πατριαρχείο. Η εκκλησία του Ευαγγελισμού, στην οποία βρίσκεται τα τελευταια χρόνια η πατριαρχική έδρα, είναι μία μεγάλη και πλούσια εκκλησία, το τέμπλο της για παράδειγμα είναι άσπρο και χρυσό. Ωστόσο δεν είναι υπερβολική, όπως πολλές άλλες εκκλησίες. Ο πάτερ εκεί, νεαρότατος, μας είπε λίγα λόγια για την ιστορία του πατριαρχείου και της ελληνικής κοινότητας (έτσι κι αλλιώς η ζωή των δύο ήταν άρρητα δεμένη) και κυρίως για το έργο του πατριαρχείου στην Αφρική. Πρέπει να ομολογήσω πως δεν περίμενα τέτοια δραστηριότητα, καθώς δεν περιορίζονται μόνο σε αγαθοεργίες και κατήχηση αλλά προτεραιότητα τους είναι να μάθουν στον κόσμο πώς να καλυτερεύσουν την ζωή τους, φτιάχνοντας έργα ύδρευσης, διδάσκοντάς τους γραφή κ ανάγνωση, ενημερώνοντάς τους για αρρώστιες όπως το AIDS που μαστίζει ολόκληρη την Αφρική. Πολύ δύσκολη δουλειά για τόσο λίγα άτομα.

Βέβαια δεν παραλείψαμε ούτε το σπίτι του Καβάφη ούτε την καινούρια βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, για την οποία ό,τι κι αν πω θα είναι λίγο ! Είναι έργο Νορβηγών αρχιτεκτόνων και είναι απλά ΥΠΕΡΟΧΗ. Υπάρχουν τρία μέρη, η αίθουσα διαλέξεων, το αστεροσκοπίο, σε σχήμα σφαίρας όπου γίνονταν οι μετεωρολογικές μελέτες, και η καθεαυτό βιβλιοθήκη. Η τελευταία είναι ένα κτίριο τεράστιο, με 6 ορόφους, φωτεινό, όμορφο. Η χαρά κάθε λάτρη των βιβλίων αν και, επειδή δεν μετρά πολλά χρόνια ζωής, δεν έχει και τόσα πολλά βιβλία αν τα συγκρίνουμε με τη χωρητικότητα της βιβλιοθήκης. Ομολογώ πως από τη στιγμή που μπήκαμε στο κτίριο κοιτούσα παντού με το στόμα ανοικτό. Ήταν απλά ΥΠΕΡΟΧΗ !!.

Η συνέχεια σε επόμενο ποστ. Οι φωτογραφίες δυστυχώς θα αργήσουν ...

Αίγυπτος (ημέρα 1η)

Αίγυπτος. Το δώρο του Νείλου. Πολυτραγουδισμένη καιπολυφημισμένη. Χώρα ενός τεράστιου και αρχαιότατου πολιτισμού αλλά και χώρα παραδομένη στη φτώχια. Μία τόσο διαφορετική χώρα αλλά κατά κάποιο τρόπο οικεία...

Όπως καταλαβαίνετε την τελευταία εβδομάδα κάναμε διακοπές στην Αίγυπτο. Ήταν ένα κουραστικό ταξίδι, μια και το πρόγραμμα μας ήταν γεμάτο, αλλά όμορφο, γεμάτο εικόνες και εμπειρίες. Κι επειδή είναι εξαιτερικά δύσκολο για μένα, γεμάτη ακόμη με αυτές τις εικόνες και τις εμπειρίες, να σας περιγράψω με λίγα λόγια τις 8 αυτές ημέρες, θα μου επιτρέψετε να τους αφιερώσω 8 ποστς.

------------------------------------------

Το ταξίδι άρχισε το προηγούμενο Σάββατο. Θεσσαλονίκη, Αθήνα, συνάντηση με το γκρουπ και εν τέλει Κάιρο.

Το Κάιρο είναι μία τεράστια πόλη 18.000.000 κατοίκων (20.000.000 με όσους έρχονται από τις γύρω περιοχές για να δουλέψουν), με μεγάλους δρόμους,τρελούς οδηγούς και αναρίθμητες πολυκατοικίες μέχρι και 20 ορόφων σε άθλια κατάσταση. Αυτά είναι τα δύο πρώτα πράγματα που σου κάνουν εντύπωση από το τουριστικό λεωφορείο ακόμη...

Το αεροδρόμιο είναι καινούριο, πεντακάθαρο και μεγάλο, αν και βέβαια γίνεται ένας μικρός πανικός. Πιο έξω από το αεροδρόμιο και καθώς πλησιάζεις στο Κάιρο, βρίσκεται η Ηλιούπολη, η αριστοκρατική περιοχή της πόλης με τα μεγάλα σπίτια. Και μετά μπαίνεις στο Κάιρο. Η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική.

Ενώ οι τράπεζες, τα κρατικά και δημόσια κτίρια, τα ξενοδοχεία είναι μεγάλα και καλοφτιαγμένα οι πολυκατοικίες αποκαλύτπουν τη φτώχια της πόλης και των κατοίκων της. Οι περισσότερες από αυτές είναι μόνο τούβλα, μισοτελειωμένες και έτοιμες να καταρρεύσουν. Υπάρχουν και μερικά πλινθόκτιστα σπίτια. Λίγο έξω από το Κάιρο βρίσκεται ένας συνοικισμός με το όνομα Νεκρόπολη, όπου οι τάφοι βρίσκονται στις αυλές των σπιτιών

Από την άλλη οι δρόμοι είναι σχεδόν πάντα γεμάτοι. Απίστευτη κίνηση αλλά το κυριότερο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ οδηγοί ! Χώνονται από δεξιά, χώνονται από αριστερά, προσπερνάνε, κάνουν αναστροφή, σταματάνε όπου και όπως θέλουν, ξεκινάνε χωρίς να περιμένουν. Σήματα και φώτα τροχαίας υπάρχουν σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις και προτεραιότητα έχει αυτός που κορνάρει πρώτος. Και μέσα σε όλα αυτά έχεις και τους πεζούς, τα ποδήλατα, τα κάρα, τα άλογα και τα γαιδούρια που πετάγονται από το πουθενά μπροστά σου !!

Όποιος έρχεται στο Κάιρο έχοντας στο μυαλό του μία ευρωπαϊκή πόλη, έστω και μία μικρή πόλη της Ελλάδας, σίγουρα θα απογοητευτεί. Είναι λες και βρίσκεται κάποιες δεκαετίες πίσω. Εν γένει, οι Αιγύπτιοι αν και ζουν στα όρια της φτώχιας δεν έχουν τη διάθεση να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση. Αυτός είναι ο δικός τους τρόπος ζωής, η δική τους νοοτροπία. Θεωρούν απολύτως φυσιολογικές τις συνθήκες διαβίωσης τους και προτιμούν να ζουν με τα "μπαξίσια", τα φιλοδωρήματα, μια που ο βασικός τους μισθός μπορεί να είναι και 40 ευρώ το μήνα.

Το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας ήταν απλό. Αφού μας παρέλαβε ο οδηγός, το λεωφορείο μέσα σε απερίγραπτη κίνηση άφησε τα μέλη της ομάδας στα τρία ξενοδοχεία. Ξεκούραση και ύπνος γιατί την επομένη είχαμε πρωινό ξύπνημα ...

--------------------

(προσπάθησα να ανεβάσω και κάποιες φωτογραφίες αλλά δεν τα κατάφερα. Θα ξαναπροσπαθήσω αύριο. Χωρίς φωτογραφίες δεν έχει νόημα)