Κάτι πιο χαμογελαστό, αφού το ζήτησε ο Ιάσων

και τι πιο χαμογελαστό από ένα λουλούδι,

τα χρώματα,

το φως

και την αγάπη


!!

Σκέψεις

Άγχωτική, απρόσωπη, απάνθρωπη η ζωη στις σύγχρονες πόλεις. Έχασα τη γιαγιά μου κι αντί να κλάψω και να τη θρηνήσω βρέθηκα να ασχολούμαι με τις μικρότητες και τους εγωισμούς των συναδέλφων μου και να αγχώνομαι για τη δουλειά.
Έτσι κι εγώ αποφάσισα το Σάββατο να αρρωστήσω. Παρασκευή βράδυ, αφού σχόλασα στις 21:30, μπήκα στο αυτοκίνητο του φίλου μου αλλά όχι για να πάω σπίτι μας. Προορισμός μας η Ξάνθη και το βουνό.

Στην ορεινή Ξάνθη λοιπόν και στα Θρακικά βουνά, σε ένα όμορφο σπίτι στα πλακόστρωτα στενά της παλιάς πόλης. Κοιμηθήκαμε ξέγνοιαστοι και ξυπνήσαμε, χωρίς ξυπνητήρια, αγκαλιά. Σάββατο μεσημεράκι. Αγνοήσαμε τη βροχή κι αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο βουνό. Μέσα από στενούς δρόμους στρωμένους από πορτοκαλοκίτρινα φύλλα, ένα χαλί για κάθε καλόβουλο επισκέπτη. Από πάνω μας ο ουρανός με τον ήλιο να ξεγελάει για ακόμα μια φορά τα σύννεφα της βροχής. Γύρω μας τα δέντρα γυμνά αλλά ατάραχα. Ανηφόρες, πότε πάνωκαι πότε δίπλα από τους παραπόταμους του Νέστου, όλο στροφές, καταπληκτικές όσο κι επικίνδυνες. Γεφύρια επίφοβα στο κάλεσμα των οποίων δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε.

Κοιτούσα ολόγυρα μου το σιωπηλό βουνό, τραχύ μα ελκυστικό, και θυμήθηκα πως στα βουνά αυτά είχε γεννηθεί ο Ορφέας κι είχε ανατραφεί ο Διόνυσος. Δύο θεοί συνδεδεμένοι με τη βλάστηση, την οργιαστική λατρεία, την έκσταση, την ζωή, το θάνατο και την αναγέννηση. Δύο θεοί περιπλανώμενοι προστάτες και δαμαστές της φύσης και των άγριων ζώων, που κατέβηκαν στον Κάτω Κόσμο για να επαναφέρουν στην ζωή τις αγαπημένες τους γυναίκες (ο πρώτος τη σύζυγο του Ευριδίκη και ο δεύτερος τη μητέρα του Σεμέλη), που διαμελίστηκαν (ο Ορφέας από τις ερωτικά περιφρονημένες νύμφες και ο Διόνυσος, ο οποίος και ξαναγεννήθηκε, από τους Γίγαντες). Μα το κυριότερο δύο θεοί η λατρεία των οποίων ξεσήκωνε γυναίκες κυρίως μα και άντρες σε οργιαστικές γιορτές στα ξέφωτα τα βράδια με μουσική, έντονο χορό, κρασί ή άλλες ουσίες, έρωτα. Έντονες πράξεις και πάθος που οδηγούσαν στην έκσταση και στην ένωση με το θεό, τη φύση και το σύμπαν. Τραχείς μα ελκυστικοί κι αυτοί οι ίδιοι.


Σκεφτόμουνα. Το τοπίο, τους δύο θεούς, τον πρόσφατο θάνατο της γιαγιάς μου και καταλάβαινα αυτό που η διονυσιακή λατρεία διατύπωνε αιώνες πριν : πως η ζωή και ο θάνατος είναι ένας κύκλος και πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά.

Το ίδιο βράδυ κατάφερα επιτέλους να κλάψω και να νιώσω άνθρωπος.

one world - one blog

Σήμερα εγκαινιάζεται επίσημα και ένα καινούριο μπλοκ (τι πρωτότυπο !). Οι συγγραφείς του, χρησιμοποιώντας τα κωδικά ονόματα Αυτός και Αυτή, εμπνεύστηκαν από την τοπική και παγκόσμια ειδησιογραφεία, και όχι μόνο, και δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να μην τη σχολιάσουν. Από αυτή τη βαθύτερη ανάγκη για έκφραση γεννήθηκε το μπλοκ one world - one blog.

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Περάστε. Κερνάμε λικέρ και συκαλάκι.

{Σημ : ο πρώτος που θα βρει από πού είναι εμπνευσμένος ο τίτλος θα κερδίσει την εκτίμηση μας - και δεν είναι λίγο}

κενό

Η αλήθεια είναι ότι σκόπευα να γράψω πιο ευχάριστα πράγματα σήμερα αλλά ένα τηλεφώνημα άλλαξε την κατάσταση. Πριν από λίγο πέθανε η γιαγιά μου. Τουλάχιστον πέθανε ήρεμη και ανακουφίστηκε από την αρρώστεια.

Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται.

A boy named Sue

My daddy left home when I was three
And he didn't leave much to ma and me
Just this old guitar and an empty bottle of booze.
Now, I don't blame him cause he run and hid
But the meanest thing that he ever did
Was before he left, he went and named me "Sue."

Well, he must o' thought that is quite a joke
And it got a lot of laughs from a' lots of folk,
It seems I had to fight my whole life through.
Some gal would giggle and I'd get red
And some guy'd laugh and I'd bust his head,
I tell ya, life ain't easy for a boy named "Sue."

Well, I grew up quick and I grew up mean,
My fist got hard and my wits got keen,
I'd roam from town to town to hide my shame.
But I made a vow to the moon and stars
That I'd search the honky-tonks and bars
And kill that man who gave me that awful name.

Well, it was Gatlinburg in mid-July
And I just hit town and my throat was dry,
I thought I'd stop and have myself a brew.
At an old saloon on a street of mud,
There at a table, dealing stud,
Sat the dirty, mangy dog that named me "Sue."

Well, I knew that snake was my own sweet dad
From a worn-out picture that my mother'd had,
And I knew that scar on his cheek and his evil eye.
He was big and bent and gray and old,
And I looked at him and my blood ran cold
And I said: "My name is 'Sue!' How do you do!
Now your gonna die!!"

Well, I hit him hard right between the eyes
And he went down, but to my surprise,
He come up with a knife and cut off a piece of my ear.
But I busted a chair right across his teeth
And we crashed through the wall and into the street
Kicking and a' gouging in the mud and the blood and the beer.

I tell ya, I've fought tougher men
But I really can't remember when,
He kicked like a mule and he bit like a crocodile.
I heard him laugh and then I heard him cuss,
He went for his gun and I pulled mine first,
He stood there lookin' at me and I saw him smile.

And he said: "Son, this world is rough
And if a man's gonna make it, he's gotta be tough
And I knew I wouldn't be there to help ya along.
So I give ya that name and I said goodbye
I knew you'd have to get tough or die
And it's the name that helped to make you strong."

He said: "Now you just fought one hell of a fight
And I know you hate me, and you got the right
To kill me now, and I wouldn't blame you if you do.
But ya ought to thank me, before I die,
For the gravel in ya guts and the spit in ya eye
Cause I'm the son-of-a-bitch that named you "Sue.'"

I got all choked up and I threw down my gun
And I called him my pa, and he called me his son,
And I came away with a different point of view.
And I think about him, now and then,
Every time I try and every time I win,
And if I ever have a son, I think I'm gonna name him
Bill or George! Anything but Sue! I still hate that name!

Johnny Cash

Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού

Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα δικαιωμάτων του παιδιού. Κατά μία διαβολική σύμπτωση σε πολλές χώρες του κόσμου αυτά τα δικαιώματα όχι μόνο δεν τυγχάνουν σεβασμό αλλά ούτε καν διεκδικούνται από οργανωμένες ομάδες. Η ασιτία, η έλλειψη παιδείας, η υποχρεωτική εργασία, το trafficking (το οποίο λαμβάνει χώρο και στην Ελλάδα μας), τα παιδιά στρατιώτες κτλ κτλ.

Φέτος η Διεθνής Αμνηστία αποφάσισε να επικεντρωθεί στα παιδιά στρατιώτες, και πιο συγκεκριμένα στα παιδιά στρατιώτες στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Εν συντομία να αναφέρω πως, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης της χώρας, τουλάχιστον 30,000 παιδιά συμμετέχουν σε ένοπλες ομάδες ή δυνάμεις αποτελώντας τουλάχιστον το 20% των εμπόλεμων στη χώρα. Πολλά παιδιά κατατάσσονται στην ευαίσθητη ηλικία των έξι χρονών λαμβάνοντας μάλιστα μέρος και σε συγκρούσεις, μεταφέρουν προμήθειες ή πυρομαχικά ή χρησιμοποιούνται ως σεξουαλικοί σκλάβοι. Στα παιδιά αυτά μάλιστα χορηγούνται ναρκωτικά και αλκοόλ. Κι αυτά δεν είναι παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου.


Με αφορμή λοιπόν την παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού θα οργανωθεί αύριο, Τετάρτη, 22 Νοεμβρίου 2006, μεταξύ 3 - 6 μ.μ. στην Ικτίνου και Τσιμισκή εκδήλωση με ενημέρωση του κόσμου και συγκέντρωση υπογραφών και το απόγευμα στις 7':30 μ.μ., στα εγκαίνια του ιδρύματος Γκαίτε, έκθεση παιδικών ζωγραφιών με ανάλογο θέμα.
Όποιος μπορεί, αξίζει τον κόπο να αφιερώσει λίγα λεπτά από το χρόνο του για να στηρίξει αυτή την προσπάθεια και να δείξει πως επικροτεί τέτοιου είδους προσπάθειες.

Το Πολυτεχνείο ζει ;; ;

Δεκάτη εβδόμη Νοεμβρίου. Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Των ημερών εκείνων που μερικοί ονειροπόλοι φοιτητές αψήφησαν την απολυταρχία, τη δικτατορία, την απαγόρευση ελεύθερης κίνησης και έκφρασης και σκέψης ακόμη, βρήκαν ένα τρόπο απλό και δυνατό για να διαμαρτυρηθούν. Να μην σκύψουν το κεφάλι.

Ένα από τα κύρια συνθήματα της πορείας σήμερα ήταν το πασίγνωστο "Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος τρόπος είναι αντίσταση και πάλι". Ήμουν χωμένη στην αποθήκη του μαγαζιού όταν η πορεία περνούσε έξω από τη δουλειά και το σύνθημα αυτό ακουγότανε πεντακάθαρα μέσα από τις κούτες με καλσόν και σκόνη. Και μου γεννήθηκε αυθόρμητα η ίδια απορία που γεννιέται σε κάθε πορεία διαμαρτυρίας. Πώς στο καλό αντιστεκόμαστε; Ποιο το πραγματικό νόημα της πορείας;
Δεν είναι ότι δεν έχουμε λόγο να διαμρτυρηθούμε. Έχουμε, και μάλιστα χιλιάδες. Ούτε ότι δεν υπάρχουν τρόποι διαμαρτυρίας. Αλλά για μένα αντίσταση και διαμαρτυρία δεν είναι μια πορεία μεταξύ της πρωινής μου βόλτας στα καφέ ή στα μαγαζιά της πόλης και της βραδινής μου εξόδου στα κλαμπ και τα μπαράκια ούτε οι συγκρούσεις με την αστυνομία.
Τι νόημα έχουν όλα αυτά αν την επομένη θα ξανασκύψω το κεφάλι μπροστά στο αφεντικό μου, στην κυβέρνηση που θέλει να αυξήσει τη φορολογία, σε όσους επιμένουν να ορίζουν την ζωή μου έμμεσα ή άμεσα; Τι νόημα έχει αν συνεχίζω να αποκοιμιέμαι μπροστά στην τηλεόραση, συμμεριζόμενη τον πόνο των πρωταγωνιστών στα σίριαλ μου αλλά αγνοώντας αυτούς που ζουν δίπλα μου καθημερινά; Αν επιτρέπω με άλλα λόγια σε αυτή την κατάσταση που δεν μου αρέσει να διαιωνίζεται;

Δε αποδοκιμάζω τις πορείες αυτές και τη χρησιμοτητα τους. Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ : "έχουν αποτέλεσμα;"
Θα βρω απάντηση;

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Ίσως να φαίνεται κάπως μακάβριο ωστόσο όταν παρατηρείς το θάνατο παίρνεις μαθαίνεις για την ζωή.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα πάει εσπευσμένα στο πατρικό μου στην Κύπρο. Η γιαγιά μου, που εδώ και τέσσερα και μισό περίπου χρόνια ταλαιπωρείται από τον καρκίνο του πάγκρεας, (γιατροί και όσοι έχουν κάποια εμπειρία από τον καρκίνο του πάγκρεας τής έδιναν έξι μήνες ζωής αλλά η δύναμη και η θέληση της γιαγιάς μου ήταν πιο μεγάλη- όχι μόνο έζησε αλλά έζησε ακμαία και ενεργητική) ήταν στο νοσοκομείο, σοβαρά άρρωστη. Κανένας δεν περίμενε να επιζήσει και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή το μοιραίο. Και η ίδια το ένιωθε όταν φώναζε τους νεκρούς της και τους παραπονιόταν ότι "δεν μπορούσε άλλο". Όταν την επισκεύτηκα στο νοσοκομείο με κατάλαβε αλλά δεν μπορούσε να μου μιλήσει. Τα αγαπημένα της πρόσωπα όμως δεν την άφησαν ούτε στιγμή μόνη. Οι γιοι της, οι νύφες της, τα εγγόνια της. Οι άνθρωποι τους οποίους αγαπά και για τους οποίους αποφάσισε να ζήσει.
Δε θα ξεχάσω ποτέ μου εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο που κοίταξε σε κάποια φάση στο κενό, σαν να κοιτούσε κάποιον ή κάτι στο υπερπέραν. Για μένα κοιτούσε κατάμματα το θάνατο και του ανακοίνωνε την απόφαση της ότι θα ζήσει. Την επόμενη μέρα ήταν καλύτερα. Αντιλαμβανόταν, επικοινωνούσε με το περιβάλλον της, μιλούσε. Λίγες μερες αργότερα πήρε και το εξιτήριο. Η μάχη με τον καρκίνο δεν έχει τελειώσει και κανείς δεν αμφιβάλλει για τον τελικό νικητή. Αλλά αυτή η δύναμη δεν ξεχνιέται. Αυτή η δύναμη είναι που με συγκινεί πολύ περισσότερο από τη θλίψη του χωρισμού και που δίνει ένα μεγάλο μάθημα.

Πιο πριν, στα μέσα του Αυγούστου, πέθανε εντελώς ξαφνικά ένα από τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα, η θεία της μητέρας μου. Ο θάνατος της δεν έθλιψε μόνο τους κοντινούς συγγενείς της. Όσο ζούσε η θεία η Λήδα ήταν ένας άνθρωπος καλόγνωμος, αγαπητός, που αγαπούσε τους ανθρώπους, τους φρόντιζε, προσέφερε χωρίς δεύτερη σκέψη και κέρδιζε με τον τρόπο της τους πάντες. Στην κηδεία της μαζεύτηκε ένας πολύ μεγάλος αριθμός κόσμου. Συγγενείς που μένουν στην Αγγλία και στον Καναδά έφτιαξαν βιαστικά τα πράγματα τους για να την οδηγήσουν στην τελευταία της κατοικία. Άνθρωποι της υψηλής κοινωνίας, που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τη μισή Λεμεσό, ήρθαν βαθιά και ειλικρινά συντεντριμμένοι από το θάνατο της αγαπητής τους φίλης, κι ας μην ήταν κάποια αριστοκράτισσα παρά μια κομμώτρια από ένα ορεινό χωριό. Όλοι ήταν εκεί για να δείξουν το σεβασμό και την αγάπη τους για μια γυναίκα που στην ζωή της δεν επέτρεψε σε κανέναν να πει άσκημη κουβέντα για αυτήν και την οικογένεια της. Τελικά είναι σημαντικό το τι γνώμη έχουν οι άλλοι για σένα. Άλλο ένα μάθημα ζωής.

Ο χωρισμός και ο θάνατος σε θλίβει και σε στεναχωρεί αλλά η στάση των ανθρώπων απέναντι του σε διδάσκουν...

Ο ιππότης μου ...

Αυτός είναι ο δικός μου ιππότης. Για όπλο έχει ένα ξύλινο σπαθί που του έφτιαξε ο αρχιμεταλλουργός του παλατιού ( ο παππούς του), για πανοπλία μία κατασκευή από χαρτόνι, για άσπρο άλογο το υπέροχο του ποδήλατο. Έχει σώσει πολλές πριγκίπισες από τους δράκους και τις κακές μάγισσες και πολλά βασίλεια από τους σφετεριστές του θρόνου. Είναι γενναίος, έξυπνος, όμορφος αν και λίγο άτακτος. Είναι ο σερ Νικόλας, ο ξάδελφος μου !

Πριν από μερικά καλοκαίρια είχα χρίσει το ξάδελφο μου ιππότη και του ανέθετα πολλές αποστολές κάθε μέρα. Από τότε είμαστε αχώριστοι και αγαπημένοι. Τώρα ο Νικόλας πηγαίνει τρίτη δημοτικού και του αρέσουν πολύ τα παραμύθια και οι ιστορίες με ιππότες.

ΑΝΙΑ ...

όταν βρίσκεσαι στο πατρικό σου και δεν έχεις τι άλλο να κάνεις παρά να κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή ...

γιατί δεν είναι όλα μαύρα

στην ζωή μας υπάρχει και η ομορφιά (ο αγαπημένος μου πίνακας).

Ξενοφοβία (Μέρος Β)

Στην Εύβοια, στη Βέροια, στην Κύπρο, στις πόλεις μας, στη γειτονιά μας, στις δουλειές μας, στα γήπεδα, στα σπίτια μας. Ο ρατσισμός είναι πανταχού παρόν. Η ξενοφοβία, ο αποκλεισμός, τα γκέτο, η βία και ξανά η ξενοφοβία. Ένας φαύλος κύκλος;

.

Από πού ξεκινά η όλη κατάσταση; Ποιες οι αιτίες της;

Η οικονομική στενότητα και η ανέχεια;

Οι άσχημες συνθήκες ζωής;

Η ανωριμότητα;

Το χαμηλό επίπεδο της παιδείας μας;

Η εκκλησία, οι πολιτικοί, η τηλεόραση και άλλοι φορείς που προωθούν αυτό το αίσθημα για την ανάδειξη "ηγετών που θα μας σώσουν από τους άλλους";

Οι ακροδεξιές ή οι παραθρησκευτικές οργανώσεις; (Αν και νομίζω ότι οι δύο τελευταίες κατηγορίες δεν δημιουργούν παρά μόνο εκμεταλλεύονται την κατάσταση)

Και πολλά πολλά άλλα.

.

Το σημαντικότερο όμως ερώτημα δεν το έχουμε θέσει. Τι μπορούμε να κάνουμε; Εμείς, οι λίγοι ή οι πολλοί, που δεν έχουμε αποχαυνωθεί στον καναπέ μας αφομοιώνοντας τηλεόραση και που σοκαριζόμαστε κάθε φορά που ακούμε για βία και ρατσισμό. Γιατί με το να διαμαρτυρόμαστε σιωπηλά και να μένουμε απραγείς δε βοηθούμε στην κατάσταση. Καμιά φορά μάλιστα κάνουμε και τα πράγματα χειρότερα.

Σας προκαλώ λοιπόν. Θέλω να ακούσω προτάσεις και ιδέες. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για το θέμα "ρατσισμός";